Dawno mi się nie zdarzyło, żebym odłożył książkę bez przeczytania jej od deski do deski. Niestety, drugiego tomu Wielkiej Księgi Horroru po prostu nie potrafiłem czytać z uwagą, a tym bardziej z jakimkolwiek zainteresowaniem.

Już pierwszy tom okazał się standardowym amerykańskim przeciętniakiem, jednak w kolejnym autorzy przeszli samych siebie. Opowiadania są co prawda dłuższe (jest ich bowiem tylko osiem), jednak na tyle chaotyczne i nudne, że nie da się ich przeczytać za jednym razem. Ja pominąłem aż trzy (!) dochodząc do połowy w każdym z nich (w końcu trzeba dać pisarzom szansę).

Horroru na zadziwiająco niskim poziomie uświadczymy tu może w dwóch historiach ("One", oraz "Mechaniczny Horror"), ponieważ reszta to filozoficzny bełkot zmieszany z pomysłami autorów, które poza tym, że kompletnie do mnie nie trafiają, to już na pewno nie mają nic wspólnego z tytułem na okładce. Nawet finałowe, najdłuższe opowiadanie nie wyróżnia się niczym szczególnym, o czym bym już wcześniej nie czytał i to w dużo lepszej formie.

Po lekturze zrozumiałem, dlaczego polski wydawca podzielił "The Mammoth Book of Best New Horror" właśnie w taki sposób. Mimo, że tom pierwszy nie był w żaden sposób wybitny, to jednak posiadał i zarazem obiecywał pewien poziom rozrywki w amerykańskiej konwencji grozy.
Po prostu: za tom pierwszy warto było zapłacić dziesięć złotych, za tom drugi - absolutnie.

Jedyny plus i pocieszenie to ozdoba półki (wydanie jest naprawdę ładne), oraz świetna karta w formie zakładki. Poza tym, nie polecam.

Dawno mi się nie zdarzyło, żebym odłożył książkę bez przeczytania jej od deski do deski. Niestety, drugiego tomu Wielkiej Księgi Horroru po prostu nie potrafiłem czytać z uwagą, a tym bardziej z jakimkolwiek zainteresowaniem.

Już pierwszy tom okazał się standardowym amerykańskim przeciętniakiem, jednak w kolejnym autorzy przeszli samych siebie. Opowiadania są co prawda...