Zauważyłam wiele negatywnych opinii o tej powieści, jak również liczne porównania do horroru klasy C... Nic bardziej mylnego. Na pewno nie można nazwać tej książki horrorem. To, co mnie urzekło najbardziej to to, że jest to raczej unikatowa opowieść o codziennym życiu grupki kanibali, którzy (jak chyba wszystkie żyjące zwierzęta) próbują po prostu przetrwać na swój własny sposób. Dużym plusem jest to, iż autor nie buduje atmosfery na siłę, nie dodaje kanibalom niepotrzebnych odrażających cech dla spotęgowania uczucia grozy rodem z tandetnych horrorów. Dzięki zachowaniu spokoju i dystansu do tematu, jak również wyważonym opisom sposobu życia, historia opowiada się sama a czytelnik ma wrażenie, że uczestniczy w tej historii osobiście. Cała atmosfera grozy, która obecna jest w książce, wynika własnie z zimnego wyrachowania i znieczulenia, z jakim grupa kanibali poszukuje nowego mięsa na zapełnienie spiżarni. "Mięso, które przed śmiercią się boi, po zabiciu jest o wiele bardziej kruche i delikatne w smaku". Polecam spojrzeć na książkę, jako na nowy punk widzenia. Brak zasad, które znamy z ogólnie panujących w społeczeństwie, brak empatii, brak humanitaryzmu, brak wszystkich wartości, które wpajane są nam od dziecka... Trudne do wyobrażenia? Nie, jeśli urodziłeś się gdzieś w zapomnianej przez świat jaskini a jedynym wzorcem do naśladowania są Twoi przodkowie :)

Zauważyłam wiele negatywnych opinii o tej powieści, jak również liczne porównania do horroru klasy C... Nic bardziej mylnego. Na pewno nie można nazwać tej książki horrorem. To, co mnie urzekło najbardziej to to, że jest to raczej unikatowa opowieść o codziennym życiu grupki kanibali, którzy (jak chyba wszystkie żyjące zwierzęta) próbują po prostu przetrwać na swój własny...