Lektura od samego poczatku nie zapowiadała się ciekawie. I czytałam ją z przymusu. Po prostu nudy, nudy i nudy. Brak zrozumienia itd. Jakaś akcja tam jest, ale zupełnie nie interesująca. W dodatku historyczna, czyli kolejny punkt nie w moim typie. Nie, po prostu jak nie musicie to nie czytajcie. Ach, szkoda pisac;/.
Pieśń o Rolandzie to najstarszy z zachowanych starofrancuskich eposów rycerskich zwanych pieśniami o czynach. Dochowała się w rękopisie z przełomu XI i XII wieku, choć czas powstania jej pierwotnej wersji można szacować na VIII lub IX w., czyli na czasy przezeń opisywane. Badacze odszukali w pieśni realia feudalnej Francji, jak też elementy tradycji, które można odnieść do czasów karolińskich. Pieśni o czynach miały początkowo ustny charakter – wygłaszali je przy akompaniamencie liry wędrowni żonglerzy i truwerzy. Opowiadały o bohaterskich czynach rycerskich – o prawdziwych i legendarnych wydarzeniach. Poszczególne poematy łączyły się w tematyczne cykle – Pieśń o Rolandzie należy do cyklu poświęconego czynom Karola Wielkiego.

Lektura od samego poczatku nie zapowiadała się ciekawie. I czytałam ją z przymusu. Po prostu nudy, nudy i nudy. Brak zrozumienia itd. Jakaś akcja tam jest, ale zupełnie nie interesująca. W dodatku historyczna, czyli kolejny punkt nie w moim typie. Nie, po prostu jak nie musicie to nie czytajcie. Ach, szkoda pisac;/.
Pieśń o Rolandzie to najstarszy z zachowanych...