Czytelnicze powroty do lektur z dzieciństwa są fajne. Ja, pobudzona wspomnieniami, wróciłam do „Ronji, córki zbójnika” i odkryłam nowe smaczki, których jako małe dziecko nie zauważałam. Najbardziej zachwyciło mnie świeże, proste spojrzenie na życie – nikt tu nikogo nie czaruje, że nie ma problemów, nie ma śmierci, a życie musi układać się jak w bajce. Ważne żeby w tym naszym życiowym rozgardiaszu umieć dostrzec piękno chwili i drugiego człowieka obok siebie.

” – I uważaj, żeby nie zabłądzić w lesie – ciągnął Mattis. – A co mam robić, jak zabłądzę? – zapytała Ronja.- Odnaleźć właściwą ścieżkę. – Aha – powiedziała Ronja. – I uważaj, żeby nie wpaść do rzeki. – A co mam zrobić, jeśli wpadnę do rzeki? – spytała Ronja. – Pływać.”

„Miała uważać, żeby nie wpaść do rzeki (…), dlatego ochoczo skakała po gładkich kamieniach przy samym uskoku wodnym, tam gdzie najbardziej huczało. Nie mogła przecież zapuszczać się w las i tam uważać, żeby nie wpaść do rzeki.”

” – Ja wsysam w siebie lato tak jak dzika pszczoła wsysa miód(…). Zbieram wszystko w jedną dużą bryłę lata, żeby żyć nią, kiedy… kiedy nie będzie już lata(…). To jest taki wielki przekładaniec, są w nim wschody słońca i czarne jagody na gałązkach, i piegi na twoich ramionach, i blask księżyca nad rzeką wieczorami, i niebo pełne gwiazd, i las, i upał południa, kiedy słońce złoci sosny, i przelotne deszcze wieczorne, i wszystko inne, i wiewiórki, i lisy (…).”

Prawda, że urocze w swej prostocie?

Czytelnicze powroty do lektur z dzieciństwa są fajne. Ja, pobudzona wspomnieniami, wróciłam do „Ronji, córki zbójnika” i odkryłam nowe smaczki, których jako małe dziecko nie zauważałam. Najbardziej zachwyciło mnie świeże, proste spojrzenie na życie – nikt tu nikogo nie czaruje, że nie ma problemów, nie ma śmierci, a życie musi układać się jak w bajce. Ważne żeby w tym...