Wypożyczyłam książkę licząc na "lekką literaturę kobiecą" w dobrym wydaniu. Już po przeczytaniu kilku stron poczułam się zawiedziona, ale brnęłam dalej z nadzieją, że coś się poprawi. Nie poprawiło się.

Po pierwsze, sam styl pisania Rafaele Germain przyprawia mnie o tęgie rozmyślanie, dlaczego ktoś zechciał wydać tą książkę??? Powinno czytać się ją lekko. Natomiast mnie ciężko było podążać za akcją przeplataną do bólu banalnymi opisami. Poziom pisarski na poziomie podstawówki.

Po drugie, główna bohaterka wydała mi się szalenie irytująca. Wciąż powtarza, że jest głupia i żałosna. Pod tym względem całkowicie się z nią zgadzam. Rozterki emocjonalne wyciągnięte niczym z pamiętnika 16-latki podlewane obficie alkoholem.

Przyznaję, że nie doczytałam książki do końca. Dobrnęłam do 1/5 i tak z ciężkim poczuciem wstydu, że nie odłożyłam jej po pierwszych kilku stronach. Ostatecznie zrezygnowałam z dalszej lektury po tym, jak główna bohaterka porównuje swoje poczynania (tu: pocałowanie współlokatora/przyjaciela w stanie mocno wskazującym) do zbrodni Hitlera...

Na koniec jednak muszę dodać też i dobre słowo. Mimo wszystko zdarzały się momenty, w których się uśmiechnęłam. Poza tym sam pomysł na powieść jest dobry. W opisie fabuły skusiła mnie wizja nietypowej przyjaźni między głównymi bohaterami. Niestety, wykonanie pozostawia wiele do życzenia.

Wypożyczyłam książkę licząc na "lekką literaturę kobiecą" w dobrym wydaniu. Już po przeczytaniu kilku stron poczułam się zawiedziona, ale brnęłam dalej z nadzieją, że coś się poprawi. Nie poprawiło się.

Po pierwsze, sam styl pisania Rafaele Germain przyprawia mnie o tęgie rozmyślanie, dlaczego ktoś zechciał wydać tą książkę??? Powinno czytać się ją lekko. Natomiast mnie...