Cisza jest z rudy żelaza, a zimno stoi w niej na baczność. W dolinach mieszkają tylko cienie nieba. Ostrożnie gładzą dłonią świerki. Jest to rodzaj przebaczenia za wszystko. Za życie. Tak jakby głaskaniem zdjąć winę z twarzy. Albo stać się dzieckiem. Wygładzić ciężar lat na twarzy. Tak cienie chmur pieszczą las. I wiem, że dobrze trafiłam. Dotarłam do krainy, która jest dotykana, być może dłońmi. Góry są surowe. I tym samym podobne do przebaczenia. Jakkolwiek się do nich zbliżamy są tak samo odległe. I bliskie. Czasami giną z pola widzenia, znikają bez śladu, bez wyjaśnienia, żeby później znowu się pojawić, spiętrzone i większe niż przedtem. Nie pojawiają się na zawołanie. Nie odpowiadają na prośby. Są inne. Właśnie się ich uczę. Ich się nie woła, nie prosi, nie błaga. Tylko cicho czeka na odpowiedź. Wkracza się w beznadziejność. jakby była podstawą. Cuda są ciche. Jak cienki, bardzo cienki lód.

Cisza jest z rudy żelaza, a zimno stoi w niej na baczność. W dolinach mieszkają tylko cienie nieba. Ostrożnie gładzą dłonią świerki. Jest to...

Nić, na której wisi nasze życie, utkana jest z cieniutkiego jedwabiu.

Nić, na której wisi nasze życie, utkana jest z cieniutkiego jedwabiu.

Twoja nieobecność nagle stała się tak silna, że mogła w każdej chwili przybrać twoją postać. Mógłbyś zakwitnąć na śniegu, niczym tojad, modrzyk czy czerniec, równie wysoki, równie niepojęty.

Twoja nieobecność nagle stała się tak silna, że mogła w każdej chwili przybrać twoją postać. Mógłbyś zakwitnąć na śniegu, niczym tojad, modr...