Gdy skończyłam czytać, byłam wściekła! I niestety nie dlatego, że już się skończyło. Absolutnie uwielbiam cykl Nocarz i spodziewałam się, że ta książka będzie równie dobra, a może nawet lepsza. Niestety... Była fatalna. Beznadzieja, dno i wodorosty. Właściwie czytałam z nadzieją, że coś się jeszcze poprawi, tymczasem nie... Pani Kozak do ostatniej strony chrzaniła sprawę. Co jest takiego złego? Może w pkt :)

1. Nuda! Kapitalny i genialny pomysł na kreację świata, ale za to umieszczona w tym świecie akcja jest... zwyczajnie nudna. Nie mogłam się wciągnąć w losy bohaterów, które były opowiedziane na chybcika i jakoś niedokładnie. Za dużo wątków, które są za mało rozwinięte, chaos, chaos i apokalipsa.
2. Brak logiki. Straszne i potworne niedopracowanie. W ogóle nie rozumiem, czemu ci spadochroniarze skakali za różą. Po kiego grzyba? Nie można jej było dorwać, jak już spadła? Nie można było stworzyć jakiegoś urządzenia, które by aplikowało truciznę (wiem, że w książce Japończycy raz użyli i się zepsuło, ale raz? i koniec?). Wiadomo, że najsłabszym ogniwem jest zawsze człowiek, nie maszyna. Więc jak można losy tylu ludzi opierać na 6 osobach, które zawsze się zabijają pod koniec.
3. Wątek romansowy. Jezu! Czy ta Milka nie może się zdecydować. Jej przygody sercowe doprowadzały mnie do szału.
4. Imiona bohaterów. O my gosh! Jak się droga autorka zdecydowała na to, że akcja jest w Polsce, to bohaterowie powinni mieć polskie imiona. Ja wiem, że w Nocarzu też nie mieli, ale tam było to uzasadnione, bo jak się wampiry budziły dla nocy, to im nadawano nowe imiona, ale w Fiolecie to nie jest uzasadnione. Głupie ksywy bohaterów, w stylu: Żuczek, Milka, Drakkar i Filozof, były kolejną rzeczą, która doprowadzała mnie do amoku.
5. Błędy. Ja nie wiem, czy ktoś to w tej Runie i Bellonie czytał, ale natknęłam się na kilka szokujących literówek i źle sformułowanych zdań.
6. Spadochroniarstwo. Ja rozumiem, że p. Kozak jest zafascynowana spadochroniarstwem. Jednak trochę przegięła pałę. Może komuś kto kiedykolwiek skakał ze spadochronem długie opisy skoków, napisane w stylu instrukcji obsługi się spodobają, ale dla mnie były nudne i irytujące.

Jak widać, nie mam pochlebnej opinii o tym dziele. A szkoda, bo myślę, że gdyby p. Kozak bardziej to przemyślała, mogłaby być z tego świetna książka. Niestety tak się nie stało.
Mimo wszystko i tak uważam, że dokonała czegoś niezwykłego, bo jest chyba jedyną polskim pisarzem, poza Sapkowskim, który zgromadził wokół siebie tak wierną grupę fanów, którzy utrzymują wykreowany świat przy życiu.

Kończąc już, myślę, że jak wyjdzie kolejna książka Kozak, to i tak po nią sięgnę. Moja wiara w jej zdolności osłabła, ale nie jest jeszcze z nią tak do końca źle.

Gdy skończyłam czytać, byłam wściekła! I niestety nie dlatego, że już się skończyło. Absolutnie uwielbiam cykl Nocarz i spodziewałam się, że ta książka będzie równie dobra, a może nawet lepsza. Niestety... Była fatalna. Beznadzieja, dno i wodorosty. Właściwie czytałam z nadzieją, że coś się jeszcze poprawi, tymczasem nie... Pani Kozak do ostatniej strony chrzaniła sprawę....