Od bardzo, bardzo, BARDZO dawna zbierałam się do tej książki. I jakoś zabrać się nie mogłam. Tak jak z "Diuną" - coś powszechnie uznane za "przełomowe", "kultowe", "pozycję obowiązkową" zgodnie z duchem przekory nie chciało znaleźć drogi do moich łapek. Zwyczajnie bałam się rozczarowania. Dobrze, że jeszcze tym razem zaryzykowałam.
Nie mogłam się oderwać od kolejnych stron. Niby wiedziałam, że główny bohater jest dzieckiem, ale czytając wcale się tego nie czuje. Potem znienacka człowiek dostaje po głowie zdaniem i uświadamia sobie, że ta niezwykle dojrzała osoba ma sześć, osiem czy dziesięć lat. I może miałaby ochotę jak zwyczajne dzieci pobiegać z kolegami i bawić się. Nie jak dzieci normalne: w Szkole Bojowej żadne dziecko nie jest normalne, wszystkie są geniuszami. Ender jest dzieckiem niezwykle samotnym, z trudem nawiązującym przyjazne relacje, ale gdy już ktoś zdobędzie jego przyjaźń to na wieki. Przygniata go świadomość olbrzymiej odpowiedzialności złożonej na jego barki. W końcu nie na codzień przetrwanie ludzkości zależy od kogoś, kto nie ma prawa sam o sobie decydować.
Niezdecydowanym - polecam, nieznających - zachęcam!

Od bardzo, bardzo, BARDZO dawna zbierałam się do tej książki. I jakoś zabrać się nie mogłam. Tak jak z "Diuną" - coś powszechnie uznane za "przełomowe", "kultowe", "pozycję obowiązkową" zgodnie z duchem przekory nie chciało znaleźć drogi do moich łapek. Zwyczajnie bałam się rozczarowania. Dobrze, że jeszcze tym razem zaryzykowałam.
Nie mogłam się oderwać od kolejnych stron....