Mój pierwszy Ketchum i nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać, poza tym, że będzie okropnie. I było, ale nie do końca w ten sposób, który miałam na myśli.
Liczyłam raczej na podrzędny horror i bardzo nieautentyczne podejście do tematu. Krew, flaki, wszystko wymyślone od początku do końca, bezrefleksyjne upajanie się chwilami grozy i potworności.
Tymczasem książka napisana jest w taki sposób, że pojawia się pewien stosunek wobec postaci, którego przecież miało nie być, bo liczyłam na postaci równie znaczące, jak te w pierwszym z brzegu slasherze. To nie są zwykłe kukły, makiety, które torturują albo się wykrwawiają. Czytając historię, miałam wrażenie, że jest w niej coś brutalnie, boleśnie znajomego. I z każdą stroną książka bawiła mnie coraz mniej, bo nie była projekcją losowych koszmarów, a czymś rzeczywistym. Bo była interpretacją historii Sylvii Likens. I na początku dziwiłam się obojętności głównego bohatera i reszty dzieciaków, bo to przecież nierealne. Owszem. To jest realne i to jest właśnie najpotworniejsza część tej historii. A fakt, że przedstawione postaci są "zbyt młode" też nie ma znaczenia - wystarczy przywołać potworną historię śmierci Jamesa Bulgera i uświadomić sobie wiek jego oprawców.
Przykro mi po tej książce. Po prostu.

Mój pierwszy Ketchum i nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać, poza tym, że będzie okropnie. I było, ale nie do końca w ten sposób, który miałam na myśli.
Liczyłam raczej na podrzędny horror i bardzo nieautentyczne podejście do tematu. Krew, flaki, wszystko wymyślone od początku do końca, bezrefleksyjne upajanie się chwilami grozy i potworności.
Tymczasem książka...