Od dawna chciałem przeczytać książkę, na podstawie której Danny Boyle, jeden z moich ulubionych reżyserów, nakręcił dość przeciętny (jak na jego możliwości) film. I mimo, że jakoś szczególnie nie przepadam za Di Caprio, a obraz Boyle'a był nierówny, to zawsze uważałem, że w tej historii był potencjał. Może wynikało to z tego, że jednym z moich marzeń, odkąd pamiętam, było beztroskie życie na wyspie, wśród dziewiczej przyrody, a tematyka związana z szukaniem raju na ziemi, próbami stworzenia idealnego społeczeństwa, mnie pociągała (i zresztą nadal pociąga). Gdy więc dowiedziałem się, że film powstał na podstawie książki, która - rzecz jasna - jest lepsza, pełniejsza, to stwierdziłem "Cholera, muszę to przeczytać". Wrażenia? Oczywiście, pewne wątki znane z filmu tutaj przedstawiono albo zupełnie inaczej albo tylko nieco inaczej. Przykładowo: głównemu bohaterowi raczej daleko do amanta jakiego stworzył w filmie Boyle'a Di Caprio, wątek romansowy jest zaledwie zaznaczony, ale jednocześnie ciekawszy (w filmie na siłę wmontowano hollywoodzkie love story), a kontrast między oczekiwaniami głównego bohatera w stosunku do plaży, a rzeczywistością (w pewnym momencie nasz poszukiwacz dochodzi do wniosku, że zamiast Edenu znalazł piekło) w książce przedstawiony jest w sposób - moim zdaniem - ciekawszy. Ale muszę być uczciwy i nie dołączę do chóru Czytelników, którzy piętnują film z Di Caprio twierdząc, że książka to całkiem inna bajka. Nie. Boyle trzymał się głównego zamysłu tej historii, czyli motywu antyutopii i w moim przekonaniu nie wyszło to wcale najgorzej. Jedna z końcowych scen w filmie, której nie było w książce, jest wg mnie bardzo ciekawa; pięknie pokazuje absurd dążenia do poszukiwania idealnego życia. Boyle tak samo jak Garland postawił pytanie: za jaką cenę chcemy szukać raju i czy zapłaciwszy tą cenę będziemy mogli dalej cieszyć naszym Edenem? Dla odmiany w książce finalne sceny kryją w sobie o wiele więcej mroku, a sama egzystencja głównego bohatera na rajskiej wyspie wydaje się zdecydowanie cięższa i bardziej absurdalna niż filmowego Richarda. Czytając książkę chciałby się rzecz "Chłopie! Co ty tam jeszcze robisz? Uciekaj!". I to stawia też książkę Garlanda nad obrazem Boyle'a. Tak czy siak "Niebiańską plażę" polecam wszystkim tym, którzy też marzą - jak ja - żeby zamieszkać na rajskiej wyspie z piękną plażą, plantacją marihuany i w otoczeniu przyjaznych ludzi. :)

Od dawna chciałem przeczytać książkę, na podstawie której Danny Boyle, jeden z moich ulubionych reżyserów, nakręcił dość przeciętny (jak na jego możliwości) film. I mimo, że jakoś szczególnie nie przepadam za Di Caprio, a obraz Boyle'a był nierówny, to zawsze uważałem, że w tej historii był potencjał. Może wynikało to z tego, że jednym z moich marzeń, odkąd pamiętam, było...