Po przeczytaniu ostatniej części trylogii mam nieco mieszane uczucia, choć czasu poświęconego lekturze nie uważam za stracony.

Książka składa się właściwie z trzech części. Mniej czy bardziej luźno ze sobą powiązanych. O każdej z tych części mam nieco inne zdanie.

Na początku autor przedstawia nam losy Władysława Warneńczyka. Robi to w sposób niezwykle szczegółowy. Widać, że Święch wykonał porządną pracę w zakresie źródeł historycznych. Te fragmenty są dla mnie z pewnością wartością dodaną. Mimo, że bardzo interesuję się historią, to o najstarszym synu Jagiełły wiedziałem niewiele. Właściwie to tylko ogólniki:
- był najstarszy synem Jagiełły i Zofii Holszańskiej,
- został królem w wieku 10 lat i sprawowano za niego na początku regencję, gdzie dużą rolę odgrywał biskup Zbigniew Oleśnicki
- został królem Węgier
- nie miał żony, być może był homoseksualistą,
- złamał zawarty pokój z Turkami i zginął w bitwie pod Warną w wieku 20 lat, niemal na własne życzenie.
Książka zawiera natomiast bardzo szczegółowy opis życia młodego króla, detale dotyczące jego charakteru, słabości, wyglądu.

Druga, powiązana z pierwszą część to dywagacje na temat teorii, że Władysław przeżył bitwę pod Warną i wiódł jeszcze przez kilkadziesiąt lat życie na Półwyspie Iberyjskim. O ile są to wątki ciekawe, o tyle tezy te mnie absolutnie nie przekonały, a autor sam miejscami dostarcza materiału do ich obalenia.
- Po pierwsze, autor twierdzi, że nikt z osób, po stronie węgierskiej, które przeżyły bitwę nie widział bezpośrednio śmierci króla. I co z tego? Większość rycerstwa, która rzuciła się wraz z królem do bezsensownego ataku zginęła. Jest więc prawdopodobne i logiczne, że jeśli z tej grupy ocaleli nieliczni, to mogli oni w zamęcie nie dostrzec co dzieje się z monarchą.
- Po drugie, o przeżyciu króla ma świadczyć sprzeczność źródeł tureckich opisujących zabicie władcy. Nie trzeba być wybitnym logikiem, by zauważyć, że wszystkie one są jednak zgodne w tym, że Władysław król Węgier zginął.
- Po trzecie, podobno Warneńczyk nie powrócił z wyprawy bo bał się hańby, gdyż wcześniej zerwał pokój w Szegedynie. Nie sądzę by za to miał wówczas czekać go ,,ostracyzm", jeśli do takiego posunięcia namawiał go sam legat papieski.
- Po czwarte, wiele lat po bitwie polscy pielgrzymi spotkali w Hiszpanii człowieka, który, podobnie jak król, miał 6 palców u nogi, był Polakiem, znał wiele szczegółów, które wskazywały, że musi być Warneńczykiem. Według mnie sam autor przedstawił dowody na podważenie tej teorii. Takich ,,Warneńczyków" zrobił się w pewnym momencie wysyp, co ze względu na późniejsze wydarzenia historyczne nie dziwi (historia Dymitrów Samozwańców).
- po piąte, królowi ucięto głowę, zakonserwowano w garnku z miodem i jeszcze wiele lat później pokazywano na dworze sułtana. Weneccy kupcy, którzy to widzieli zarzekali się, że głowa miała blond włosy, a przecież Warneńczyk był brunetem. Myślę jednak, że to za mało by obalić teorię o śmierci władcy. Nadto nie wiadomo w jakim stanie rozkładu znajdowała się głowa w momencie jej pokazywania.

Ostatnia część jest dla mnie totalnie zbędna. To jakieś przydługawe rozważania na temat domniemanego modlitewnika króla. Można by je znacznie skrócić.

Po przeczytaniu ostatniej części trylogii mam nieco mieszane uczucia, choć czasu poświęconego lekturze nie uważam za stracony.

Książka składa się właściwie z trzech części. Mniej czy bardziej luźno ze sobą powiązanych. O każdej z tych części mam nieco inne zdanie.

Na początku autor przedstawia nam losy Władysława Warneńczyka. Robi to w sposób niezwykle szczegółowy. Widać,...