Książeczka (w istocie cieniutka) Castiego została oparta na teoretycznie ciekawym pomyśle zderzenia intelektualnego uczonych, którzy tak naprawdę nigdy się w danym składzie nie spotkali, ale z pewnością mieliby wiele interesujących rzeczy do powiedzenia na temat sztucznej inteligencji. Ma ona jednak niestety kolosalną wadę, a jest nią anachroniczność większości przedstawionych poglądów. Mają one dziś przeważnie znaczenie historyczne, gdyż w międzyczasie fizjologia i neurologia dokonały ogromnych postępów, zwłaszcza dzięki takim technikom badawczym, jak elektroencefalografia, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny. Rozwój tych dziedzin zrewolucjonizował (częściowo, bo niektórzy zwolennicy oddzielenia świadomości od fizjologii wciąż stawiają opór) psychologię. Całkowicie zdyskwalifikował sporo tez o funkcjonowaniu ludzkiego mózgu i świadomości (szczególnie tez głoszonych przez humanistów). Nie da się tych wszystkich postępów przedstawić w króciutkim posłowiu. Wobec tego "Kwintet" ma znaczenie wyłącznie dla historyków nauki, a miłośników literatury popularnonaukowej może przyciągać jedynie ciekawą formą. Jednak wbrew pompatycznej deklaracji w przedmowie Casti nie jest bynajmniej wynalazcą tej formy. Dialogi mające na celu przedstawienie koncepcji naukowych i filozoficznych pisał już Galileusz, ba - Platon! Również polscy ubiegłowieczni popularyzatorzy nauki mają na tym polu spore zasługi, np. znakomity J.J.Herlinger z jego cyklem o mister Hopkinsie. W rezultacie "Kwintet" dość nieporadnie udaje coś więcej, niż jest.

Książeczka (w istocie cieniutka) Castiego została oparta na teoretycznie ciekawym pomyśle zderzenia intelektualnego uczonych, którzy tak naprawdę nigdy się w danym składzie nie spotkali, ale z pewnością mieliby wiele interesujących rzeczy do powiedzenia na temat sztucznej inteligencji. Ma ona jednak niestety kolosalną wadę, a jest nią anachroniczność większości...