Czy jest tu ktoś, komu trzeba przedstawiać najsławniejszego agenta Jej Królewskiej Mości?
Kiedyś, dawno temu, ktoś wpadł na Pomysł. I zekranizował jedną z powieści popularnego cyklu, autorstwa Iana Fleminga. Eksperyment jednak wyrwał się spod kontroli i zaczął żyć własnym, niezależnym życiem.
Kto zna agenta 007 tylko z filmów, niewiele wie o rzeczywistych zamysłach autora co do tej postaci. Film rządzi się swoimi prawami, często zupełnie sprzecznymi z cyklem książkowym. Innymi słowy, niewiele on ma wspólnego z książką, a czasem zupełnie nic (np. w przypadku "Szpiega, który mnie kochał").
Po książkę sięgnąłem z ciekawości. Chciałem porównać ją z głośnym filmem. Ale porównać się tego nie da, bo to dwie różne opowieści. Owszem, są pewne zbieżności, fabuła w ogólnych, bardzo ogólnych zarysach jest nawet dość podobna, ale charaktery zupełnie różne.
Książkowy Bond jest inny od filmowego. Jest po prostu człowiekiem, a nie pewnym siebie supermenem, który bez wysiłku pokonuje kolejne przeszkody, nawet specjalnie się przy tym nie brudząc. Przy tym, ma uczucia, nie jest bezdusznym cynikiem, kwitującym czyjąś tragedię poprawieniem krawata i wypiciem kolejnego drinka za spokój jego duszy. Czuje ból - czego w filmie nie widać - ma momenty, w których się waha - co w filmie się nie zdarza - i czasem nie wie, co robić - co fani filmów skwitowaliby salwą śmiechu. Sam zaliczam się do fanów bondowskiej serii (filmu) i wiem, jak bardzo raziło mnie, gdy "W tajnej służbie..." James Bond zakochał się i ożenił. Jednak to, co w filmie - znanej widzom grze, o ustalonych zasadach i specyficznym nastroju - razi, w książce jest czymś naturalnym i przyjmowanym jako oczywiste. Bo książka w tym przypadku ma zupełnie inny charakter.
Zaczyna się jak dobry kryminał - od tajemniczego zniknięcia brytyjskiego agenta i jego asystentki. Zdrada? Ucieczka? Tego nie wiadomo i to właśnie ma wyjaśnić James Bond. Wydaje się, że to będzie niemal wycieczka, zakończona lakonicznym raportem, ale na miejscu sprawa się komplikuje. Tu powściągnę wodze, aby się nie zagalopować i nie zdradzić dalszego ciągu.
Jak czułem się po lekturze? No cóż, kiedyś w sklepach nie było ananasów - czasami, w prywatnych delikatesach, albo Peweksie, można było kupić plasterki w puszce. Znałem więc jego smak. A przynajmniej tak mi się wydawało - dopóki nie spróbowałem świeżego. Uczucie mniej więcej podobne, jak przeczytaniu książki. Przyjemne - więc polecam!
I jeszcze jedno - cykl filmowy ma zupełnie inną kolejność niż książkowy. Warto o tym pamiętać, czytając powieść, bowiem można natrafić na wtrącenia z poprzednich przygód, które zgodnie z filmową logiką wydarzyły się później.

Czy jest tu ktoś, komu trzeba przedstawiać najsławniejszego agenta Jej Królewskiej Mości?
Kiedyś, dawno temu, ktoś wpadł na Pomysł. I zekranizował jedną z powieści popularnego cyklu, autorstwa Iana Fleminga. Eksperyment jednak wyrwał się spod kontroli i zaczął żyć własnym, niezależnym życiem.
Kto zna agenta 007 tylko z filmów, niewiele wie o rzeczywistych zamysłach autora...