Po lekturze "Eragona" mam wybitnie mieszane uczucia. Niektóre rzeczy bardzo mi się podobały, a inne nie. A więc:

FABUŁA
Nie szokuje, ale toczy się bez przeszkód; schemat niby prosty, a jednak autor zdołał wcisnąć tu wiele wątków, dzięki którym historia się komplikuje. Wiejski chłopak znajduje smocze jajo i wychowuje smoka. Dołącza tym samym do legendarnych Smoczych Jeźdźców. Uczy się walki na miecze i posługiwania się magią. Ściga go zły król dyktator. On sam ściga potwory na jego usługach. I tak to się toczy.
Ale jednak jako plus należy zaliczyć to, że w "Eragonie" dużo się dzieje

ŚWIAT PRZEDSTAWIONY
Hmm, smoki, krasnoludy, piękne elfy i zwyczajni ludzie. Skąd my to znamy? Świat ukazany przez Paoliniego nie zachwyca, nie porywa, nie przyciąga uwagi czymś oryginalnym. Jego jedyną zaletą, jest fakt, że jest kompletny i zawiera dużo elementów.

SYSTEM MAGICZNY
Moim zdaniem największy plus tej książki. Magia w świecie Eragona jest o wiele bardziej złożona, ale i logiczna niż wśród czarodziejów Rowling. Najciekawsza ze wszystkich, o jakich dotąd czytałam.

STYL
I wreszcie, mogę się wyżyć. Styl jest bowiem OKROPNY! Na recenzji z tyłu okładki czytamy: "...koleś wrzucił na strony strony książki teksty zrozumiałe dla ludzi w jego wieku, czego zdecydowanie nie wyczuwa się u J.K. Rowling, nie mówiąc już o J.R.R Tolkienie. Czyta się to lekko łatwo i przyjemnie." Wnioskuję z tego, że autor recenzji nie przeczytał ani jednego akapitu tej książki!!
Styl Paoliniego jest zawiły, skomplikowany i wydumany. Jego zdania brzmią sztucznie. Np.: Saphira stanowiła balsam na troski Eragona. Rozpisuje się on o rzeczach nieważnych, przedstawia nam niepotrzebnie szczegółowe opisy. Tego, co jest istotne - weźmy chociażby tajemnicze "sięganie umysłem ku innnym" - nie potrafi plastycznie przedstawić. Cały czas wpadały mi w oko błędy, nieścisłości, dziwnie zbudowane zdania. Przedzieranie się przez ten tekst jest pracą dla uzbrojonych w maczety amazońskich pionierów.

BOHATEROWIE
Ze wszystkich tylko Saphira, Brom i Murtagh zasłużyli na moją uwagę.
Saphira jest najlepszą bohaterką cyklu. Dumna, dzika, pewna siebie, wspiera Eragona, którego, jakże słusznie, nazywa pisklakiem.

- Eragon.
- Tylko to umiesz powiedzieć?
- Tak.

Brom ma swój charakterek. Można go polubić.
Murtagh - zbuntowany dobry członek złego rodu. Niejednoznaczna postać. Jako jedna z nielicznych wyszła autorowi naturalnie i dlatego przyciągnął moją uwagę.
I jeszcze Angela, która zapewnia trochę śmiechu. Także oryginał.


Gdy byłam młodsza i mniej wybredna, ta książka bardzo mi się podobała. Teraz uważam ją za przeciętną.

Po lekturze "Eragona" mam wybitnie mieszane uczucia. Niektóre rzeczy bardzo mi się podobały, a inne nie. A więc:

FABUŁA
Nie szokuje, ale toczy się bez przeszkód; schemat niby prosty, a jednak autor zdołał wcisnąć tu wiele wątków, dzięki którym historia się komplikuje. Wiejski chłopak znajduje smocze jajo i wychowuje smoka. Dołącza tym samym do legendarnych Smoczych...