Ależ piękne zdania trafiają się u Akunina! Każde pełne, okrągłe i wypolerowane jak perełka.

"Gdy wagon inspektorski przybył na miejsce katastrofy, nad urwisty brzeg rzeki Łomży, noc znużyła się już udawaniem mroku i niebo w całej pełni roztaczało jasność poranka."
"Nad obrywem skrzyły się galony, podzwaniały ostrogi i akselbanty, dudniły władcze basy, a niżej, skrajem wody, władały chaos i śmierć."

Toż to prawdziwa rozkosz, smakować takie frazy, uczta dla oczu i duszy. Tak, ja tak mam - Akunin nastraja mnie gastronomicznie.

Autor pisze doprawdy pięknym językiem, pięknym stylem, jednak brawa należą się i tłumaczowi, bo operując bogactwem słowa zdradza nie tylko oczytanie ale i wykształcenie, co ja, wieloletni korektor, rozpoznaję choćby po tym, iż wie on, jaka jest istotna różnica pomiędzy "zamieszkanym" a "zamieszkałym". A nie o nazbyt wielu tłumaczach współczesnych da się to powiedzieć, stąd katujące mój zmysł gramatyczny rozmaite "niezamieszkałe pustacie" czy "tereny zamieszkałe przez biedotę", na które często trafiam w książkach. No ale ja mam takie skrzywienie zawodowe, więc za skłonność do hiperpoprawności przepraszam wszelkiej maści domorosłych tłumaczy.

Wracając do "Łowcy ważek" - z braku czasu dosyć długo nie mogłam się za niego zabrać, ale potem książka mnie pochłonęła. Jak zwykle Akunin nie pozwala na chwilę nudy, utraty zainteresowania czy rozproszenia uwagi. Jego bohater tym razem ściga nieuchwytnego japońskiego szpiega i dywersanta. Całość kończy się zagadkowo, ale przecież tak naprawdę rzecz jeszcze nie skończona, bo czeka mnie drugi tom, i to grubaśny. Czytajmy dalej!

Ależ piękne zdania trafiają się u Akunina! Każde pełne, okrągłe i wypolerowane jak perełka.

"Gdy wagon inspektorski przybył na miejsce katastrofy, nad urwisty brzeg rzeki Łomży, noc znużyła się już udawaniem mroku i niebo w całej pełni roztaczało jasność poranka."
"Nad obrywem skrzyły się galony, podzwaniały ostrogi i akselbanty, dudniły władcze basy, a niżej, skrajem...