Czytałam wcześniej "Minaret" Leili Abouleli i zachwycił mnie jej styl pisania i wrażliwość, tym razem było podobnie.
W obu książkach ważną rolę odgrywa islam, jest oparciem i źródłem siły ich bohaterek. Tym razem jednak silniej odczułam 'okopanie się' arabskiej tłumaczki Sammar w świecie islamskich zasad i wartości i przyznam, że mój europejski punkt widzenia nie jest przyzwyczajony do takiej perspektywy.
Znajdziemy w książce dużo o istocie islamu i o islamskiej duchowości, i też o wyższości islamu nad chrześcijaństwem.
Przeczytałam książkę dwa razy, pierwszy raz pochłonął mnie wątek miłosny, Sammar, tłumaczka arabskiego, zakochuje się w swoim szefie. Oboje mają za sobą duży bagaż niepowodzeń życiowych i dla obojga to szansa na szczęście, jednak - wiele ich dzieli.
Drugi raz zwracałam uwagę na to, co pisze się o islamie - dużo się pisze, porównuje, objaśnia, cytuje piękne hadisy. Możemy poznać styl życia tradycyjnej rodziny w Sudanie, tradycyjnej - choć też nowoczesnej. Wszystko jest piękne, niebanalne, subtelnie nakreślone, choć trochę może zaskakujące...

"Dla Sammar to był szok kulturowy. Starszy pan w Edynburgu wpuścił pod swój dach byłego męża córki. To musi być cywilizowane zachowanie, "pokojowy rozwód". W jej stronach mąż, z którym rozwodziła się żona, był tym, który okazał się "psim synem", a żona tą, która "okazała się szalona". "

"Jestem tym, za kogo bierze Mnie mój sługa. Jestem z Nim, kiedy wymawia Moje imię. (...) a jeśli on zbliża się do mnie na długość ręki, ja zbliżam się do niego na długość sążnia. A jeśli on zbliża się do mnie idąc, ja idę ku niemu pospiesznie."

Czytałam wcześniej "Minaret" Leili Abouleli i zachwycił mnie jej styl pisania i wrażliwość, tym razem było podobnie.
W obu książkach ważną rolę odgrywa islam, jest oparciem i źródłem siły ich bohaterek. Tym razem jednak silniej odczułam 'okopanie się' arabskiej tłumaczki Sammar w świecie islamskich zasad i wartości i przyznam, że mój europejski punkt widzenia nie jest...