Drugi tom „Dzienników” rozpoczyna się rozkwitem uczucia, które notuje gwałtowane spadki i zniechęcenie: „Jak można tak kochać kogoś, który tak kłamał. I po co?”, by zaraz temu zaprzeczyć i wynieść wielbionego: „Kocha się nie erotyzmem, nie marną pieszczotą, ale jakąś ludzką jednością, wspólnotą cierpienia i śmierci”. Śmierć Jerzego Błeszyńskiego gasi głos autora na blisko dwa tygodnie. Dalej, proza jego tylko zyskuje na wyrazistości, uderza zwłaszcza opis mycia zwłok, rozmowy przy trumnie ze zmarłym: „A najwięcej wyrzucałem mu wszystkie nieszczerości i kłamstwa – tłumacząc mu, że można było mi mówić zawsze prawdę. (...) Ale wybaczałem mu to wszystko na kredyt.” Żona: „Wiedziała o wszystkich moich uczuciach (...). A nawet w ostatnim wypadku jak gdyby to uczucie podzielała, pomagała mi w jego przezwyciężeniu i rozumiała, co ono dla mnie znaczy”. Autor skrzętnie notuje wrażenia z samotnych podróży, niezliczonych spotkań świata kultury, bywa w „wielkim świecie” (spotkanie z Chruszczowem). Uwagę przykuwają rozważania pisarza na temat własnej wartości: „Niewątpliwie jestem postacią na miarę największą. Ale wyrosłem jak olbrzymia pieczarka przykryta małym słoikiem, stąd wszystkie zniekształcenia. Zamiast pięknego, wielkiego grzyba – szklanka napełniona białą masą. Potrawę z tego można zrobić, ale bez smaku.” Własną indywidualność oceniał jako zmarnowaną: przyczynę tego upatrywał w braku jakiejś siły (moralnej?) i braku doskonałości ( wewnętrznej?). Autor nie odpowiada jednak na pytanie, które wyłania się z tego stwierdzenia, a mianowicie, dlaczego nie poświęcił wszystkiego tak jak Gide, Tołstoj czy Goethe dla literatury? Dlaczego stanął na progu, a nie wszedł, aby zagościć w tym, jak to określił: „skrzydle swojego życia”?

Drugi tom „Dzienników” rozpoczyna się rozkwitem uczucia, które notuje gwałtowane spadki i zniechęcenie: „Jak można tak kochać kogoś, który tak kłamał. I po co?”, by zaraz temu zaprzeczyć i wynieść wielbionego: „Kocha się nie erotyzmem, nie marną pieszczotą, ale jakąś ludzką jednością, wspólnotą cierpienia i śmierci”. Śmierć Jerzego Błeszyńskiego gasi głos autora na blisko...