Wszyscy kiedyś umrzemy. Nie, serio. Wszyscy. Kiedyś. Umrzemy. Umiesz to sobie wyobrazić? Pewnego dnia umrą Twoi rodzice, nauczyciele, ten znienawidzony wykładowca, ten szef który ostatnio nie zgodził się na coś czego bardzo mocno chciałeś. Umrze Twój przyjaciel z dzieciństwa, ten z którym siedziałeś w jednej ławce, w pierwszym dniu w szkole. Twoja pierwsza miłość, Twoja obecna miłość, siostra, brat, ta pani z kiosku u której kupujesz rano gazetę i papierosy, ten najgłośniejszy sąsiad, który robi imprezy do czwartej nad ranem, kiedy Ty marzysz tylko o tym żeby wreszcie zasnąć… Wszyscy. I Ty również. Wyobraź to sobie tak naprawdę wyobraź.

„mały ptaszek przenosi górę z piasku po jednym ziarenku bierze ziarenko ran na milion lat a kiedy cała góra zostaje przeniesiona ptaszek układa ją z powrotem i właśnie tak długo trwa wieczność to znaczy że bardzo długo będę martwa”

Przerażające, prawda? Ale jakże prawdziwe! Wszyscy kogoś kochamy i ten ktoś kiedyś odejdzie, tak samo jak my i nikt nie wie gdzie. Zapominamy o tym, w tym ciągłym biegu o lepszą pracę, podwyżkę, szczęście, zapominamy o naszej nieśmiertelności, o tym, że kiedyś to wszystko się skończy. A powinniśmy pamiętać, by nasze życie stało się lepsze. Są takie rzeczy, które o tym przypominają. Śmierć bliskiego, film, czy książka. „Zanim umrę” autorstwa Jenny Downham zalicza się właśnie do tej kategorii. Przypomina nam o tym jakie to wszystko jest niestałe i ulotne, porusza nasze serca i wyciska łzy z oczu wszystkich, nawet największego „twardziela”. A ponadto mobilizuje nas do zastanowienia się nad swoim życiem i tego co chce się zrobić w przyszłości.

„Troszcz się tylko o siebie. Idź na uniwersytet, miej mnóstwo przyjaciół i upijaj się. Gub klucze. Śmiej się. Jedz makaron na śniadanie. Zawalaj wykłady. Bądź nieodpowiedzialny.”

Tak więc, tak samo jak Tessa każe Adamowi, powinniśmy korzystać z tego wielkiego daru jaki mamy. Robić wszystko żeby poczuć, że naprawdę żyjemy. Korzystać z tego, kochać kogoś, być czasami nieodpowiedzialnym, bawić się i robić wszystko by ta przygoda była najlepsza na jaką nas stać, bo drugiej szansy nie dostaniemy.
Śmierć nadejdzie niespodziewanie.

„Jakby światła gasły kolejno, jedno po drugim”.

Ale to co jest przed nią należy do nas.

Wszyscy kiedyś umrzemy. Nie, serio. Wszyscy. Kiedyś. Umrzemy. Umiesz to sobie wyobrazić? Pewnego dnia umrą Twoi rodzice, nauczyciele, ten znienawidzony wykładowca, ten szef który ostatnio nie zgodził się na coś czego bardzo mocno chciałeś. Umrze Twój przyjaciel z dzieciństwa, ten z którym siedziałeś w jednej ławce, w pierwszym dniu w szkole. Twoja pierwsza miłość, Twoja...