Kiedyś na wykładzie z historii kina pani profesor opowiadała o słynnej scenie z "Love story", gdy Ali MacGraw mówi do Ryana O'Neilla "gdy się kogoś kocha, nie trzeba mówić przepraszam". Zacytowane zdanie było przykładem kompletnej bzdury, która dobrze brzmi. Przypomniało mi się to, gdy czytałam "Zanim umrę", bo i temat podobny i też w tej książce sporo nieźle brzmiących głupstw.
Podstawową tezę powieści można podsumować tak, że w życiu trzeba wszystkiego spróbować. A skoro zostało niewiele czasu, to dalejże do dzieła. Seks z kim popadnie, kompulsywne zakupy (to akurat najmniej groźne:), kradzież w sklepie, narkotyki, jazda za kierownicą bez prawa jazdy itd. Być może te działania jakoś przedłużają życie bohaterki, bo rodzina chcąc/nie chcąc godzi się na wszystkie jej zachcianki. A jeśli się nie godzi, to bohaterka i tak dopina swego.
W końcu jednak umiera, pewnie bardziej spełniona. Tym bardziej, że zupełnie nieoczekiwanie wśród swych chaotycznych poczynań odnalazła coś o czym nawet nie pomyślała: miłość.
I ta część powieści nieco ratuje całość. Jednak zdecydowane wyżyny pisarstwa osiąga autorka w końcówce: próba opisu umierania jest naprawdę godna uwagi. I to tylko ona podnosi moją ocenę.

Kiedyś na wykładzie z historii kina pani profesor opowiadała o słynnej scenie z "Love story", gdy Ali MacGraw mówi do Ryana O'Neilla "gdy się kogoś kocha, nie trzeba mówić przepraszam". Zacytowane zdanie było przykładem kompletnej bzdury, która dobrze brzmi. Przypomniało mi się to, gdy czytałam "Zanim umrę", bo i temat podobny i też w tej książce sporo nieźle brzmiących...