Bardzo podobała mi się Trylogia Czarnych Kamieni, więc czytanie jej kontynuacji lub historii dziejących się w międzyczasie to dla mnie sama przyjemność. Historia Lucivara była miejscami wzruszająca, miejscami zabawna i pokazywała, że nawet silny wojownik, potrafi być troskliwym (na swój sposób) opiekunem i przyjacielem, a prawdziwa miłość przezwycięża wszelkie trudności. Trzecie opowiadanie pokazuje, do czego zdolny jest Wielki Książę Piekła, gdy ktoś podstępem odbiera mu ukochane dziecko. Wniosek? Nie drażnij niedźwiedzia, jeśli chcesz przeżyć (lub nadal istnieć). Ostatnia część dotyczy Daemona i Jaenelle. Cieszę się, że autorka napisała dalszy ciąg ich historii, bo byłam jej bardzo ciekawa, zwłaszcza tego, co stało się z Czarownicą. Niepotrzebnie tylko znów namąciła w ich związku wielkimi niedopowiedzeniami. Kolejny wniosek? Mówić wszystko wprost, bez owijania w bawełnę. To nam zaoszczędzi wielu problemów, zmartwień i smutków. I czasu.

Bardzo podobała mi się Trylogia Czarnych Kamieni, więc czytanie jej kontynuacji lub historii dziejących się w międzyczasie to dla mnie sama przyjemność. Historia Lucivara była miejscami wzruszająca, miejscami zabawna i pokazywała, że nawet silny wojownik, potrafi być troskliwym (na swój sposób) opiekunem i przyjacielem, a prawdziwa miłość przezwycięża wszelkie trudności....