Lubię sagi rodzinne, więc „Cukiernia pod Amorem. Zajezierscy” miała szansę mi się spodobać. Tak też się stało. Nie od razu polubiłam bohaterów. Trzeba zaakceptować, że jest ich wielu i czytając kolejne rozdziały, cierpliwie gromadzić istotne informacje. Z czasem wszystkie wątki zaczynają pięknie się zazębiać, a bohaterowie dają się odróżnić.
W tej powieści można odnaleźć mnóstwo informacji o życiu polskiego społeczeństwa w drugiej połowie XIX wieku. I jak często się zdarza, to właśnie opowieść z przeszłości wygrywa z czasami współczesnymi, które właściwie ograniczają się do dwóch głównych zagadnień – działania cukierni i tajemniczego znaleziska archeologicznego.
Autorka nie ułatwiała życia swym bohaterom. Ich losy komplikuje historia, silny charakter (lub jego brak), pochodzenie, małżeństwo. Co do tego ostatniego, to wypada trochę pomarudzić, że zbyt dużo tych nieudanych związków. Przydałoby się jakieś szczęśliwe stadło, wręcz cukierkowo zakochane. Mam nadzieję, że kolejne tomy przyniosą inne rozwiązania.

Lubię sagi rodzinne, więc „Cukiernia pod Amorem. Zajezierscy” miała szansę mi się spodobać. Tak też się stało. Nie od razu polubiłam bohaterów. Trzeba zaakceptować, że jest ich wielu i czytając kolejne rozdziały, cierpliwie gromadzić istotne informacje. Z czasem wszystkie wątki zaczynają pięknie się zazębiać, a bohaterowie dają się odróżnić.
W tej powieści można odnaleźć...