Tym, co przede wszystkim mam do zarzucenia tej książce, jest styl. Zero w nim emocji! Kompletna emocjonalna pustka, dzięki której przez książkę się sunie jak lodołamacz, bo nad niczym się nie trzeba zatrzymywać ani zastanawiać. Rozpacz po stracie dziecka opisana kilkoma zdaniami, które powodują ziewanie. Ucieczka zhańbionej dziewczyny ze wsi opisana jak wyprawa do sklepu po bułki. Rozpacz człowieka, który myśli, że zabił drugiego człowieka - kolejne kilka słabiutkich zdań. Przykłady można mnożyć.
Autorka chyba wyszła z założenia, że nie będzie się rozpisywać na tematy ciekawe, bo przecież nieszczęśliwe romanse czekają do opisania! Dosłownie każdy romans w książce jest nieszczęśliwy. Być może to z powodu mojego kolejnego zarzutu:
Mam wrażenie, że pani autorka ma wielki problem z mężczyznami. Każdy mężczyzna w tej książce jest głupi, podły, zachłanny albo uzależniony od seksu. Ewentualnie pijak i oczywiście rozpustnik. Pozytywne postacie męskich są całe dwie. Jedna z nich to epizodyczny przyjaciel Barbary, który pomaga jej prowadzić dwór, drugą jest ojciec Idy, który pełni funkcję wyblakłej papierowej kukiełki bez charakteru.
Charaktery bohaterów są niespójne. Chociażby Tomasz, który najpierw jest niby szaleńczo zakochany w Mariannie, kobiecie nie ze swojego stanu, potem wyciąga ją na końcu z płonącego budynku (zakochany!), potem klęczy przy jej łóżku i całuje jej dłonie, a potem nagle z całego zakochania wychodzi wielka lipa, bo Tomasz to oczywiście rozpustnik. Albo Iga, która najpierw myśli sobie o zerwaniu z chłopakiem, a potem stroi mega fochy, że on z nią zerwał i jak on mógł. Albo to jest niespójność bohaterki, albo Iga nie powinna być przedstawiana jako postać pozytywna. W ogóle cały wątek współczesny jest okropny i miałam ochotę go przeskakiwać, bo jest napisany jeszcze gorzej niż reszta książki.

Mimo wszystko, książka ma kilka dobrych wątków. Wątek Wandy był całkiem ciekawy i "do uwierzenia" od strony "emocjonalnej". Wątek stryja, który się dobierał do majątku też był ciekawy. I jeszcze podobał mi się wątek prawdziwego ojca Tomasza. To właśnie dla nich przeczytam kolejną część.

Ps. Blurb na tylnej stronie okładki pachnie seksizmem. "(...) losy kilku pokoleń kobiet (i ich mężczyzn) (...)". A teraz odwróćmy to: "losy kilku pokoleń mężczyzn (i ich kobiet)". No nie, jakoś nie brzmi to za dobrze :/

Tym, co przede wszystkim mam do zarzucenia tej książce, jest styl. Zero w nim emocji! Kompletna emocjonalna pustka, dzięki której przez książkę się sunie jak lodołamacz, bo nad niczym się nie trzeba zatrzymywać ani zastanawiać. Rozpacz po stracie dziecka opisana kilkoma zdaniami, które powodują ziewanie. Ucieczka zhańbionej dziewczyny ze wsi opisana jak wyprawa do sklepu po...