Janusz Głowacki był ulubieńcem mojej mamy. Bo przystojny, wyszczekany, no i przypominał jej młode lata. Mama, dziecko „strasznych mieszczan“ z dziada pradziada popatrywała z tęsknotą na światek i półświatek artystyczno-filmowo-jazzowy i strasznie też chciała być taka niegrzeczna. Każde bowiem pokolenie ma swoją „niegrzeczność“.W książce „Z głowy“ Głowacki wystawia owej niegrzeczności pomnik, choć pomnik ten nie przypomina pomnika ś.p. Lecha Kaczyńskiego na Placu Zwycięstwa, lecz raczej praski pomnik świętego Wacława na koniu zaprojektowany przez Davida Czernego (do góry nogami!). Tamta niegrzeczność lat 60-tych miała niezaprzeczalny urok i bezpretensjonalność, jednak nie można zapominać, że to tylko jedna strona medalu, że za tym wesołym życiem czaił się jednak mrok PRL-owskiego systemu. „Z głowy“ napisana jest z humorem, inteligentnie, z typowym dla Głowackiego dystansem. Miał on bowiem wielki talent do wydobywania z codziennych zdarzeń surrealizmu, a z szarych ludzi czynienia bohaterów tragiczno-komicznych. Jest fajnie i wesoło, ale czy prawdziwie? Jakoś nie mam za grosz zaufania do autorów, którzy zamieniają wszystko w anegdotę, bo ich książki najczęściej mają ukryty podtytuł „ale jestem fajny i dowcipny!“. I choć kilka razy „Z głowy“ (swoją drogą, co za tytuł! genialny!) wywołało u mnie szczery śmiech to jednak nie sądzę, żeby pozostało zbyt długo w mojej głowie. Fajna lektura i tyle!

Janusz Głowacki był ulubieńcem mojej mamy. Bo przystojny, wyszczekany, no i przypominał jej młode lata. Mama, dziecko „strasznych mieszczan“ z dziada pradziada popatrywała z tęsknotą na światek i półświatek artystyczno-filmowo-jazzowy i strasznie też chciała być taka niegrzeczna. Każde bowiem pokolenie ma swoją „niegrzeczność“.W książce „Z głowy“ Głowacki wystawia owej...