„Zanim zapomnę” to specyficzna powieść. Ni to autobiografia, ni to pamiętnik, trochę rozliczenie z przeszłością, trochę ocalenie od zapomnienia tego, co w życiu afrykanerskiego pisarza Chrisa Minaara dla niego samego było najważniejsze. To on jest narratorem, który wstrząśnięty śmiercią ukochanej kobiety chce w słowach zakląć przeszłość, zanim czas stępi wspomnienia.

Dorastanie w RPA pod okiem surowego ojca, walka z apartheidem, pobyt na emigracji i powrót do ojczyzny, na którą w pewnym sensie Chris jest chory – wszystkie te wydarzenia są tylko tłem dla kobiet, bo w życiu Minaara to kobiety były powodem, celem, sensem, spełnieniem, siłą budującą i niszczącą. Fascynacja ich ciałami, ale też ich osobowościami, tajemnicami, jakie w sobie kryły, nadawała losom bohatera odpowiedni pęd. Każdy ważny etap w jego życiu i karierze naznaczony był krótszym lub dłuższym związkiem z wyrazistą kobietą. A nad wszystkim unosi się cień matki, której postać zajmuje dużo miejsca we wspomnieniach bohatera.

Powieść jest przesycona erotyką. Chris jest koneserem cielesności, więc jego pamięć pełna jest miłosnych zbliżeń. Zaskoczyło mnie, jak ładnie i subtelnie pan Brink opisuje sex. Może to kwestia tego, że kobiety w tej powieści dobrze się czują w swoich ciałach i na równi z mężczyzną odczuwają przyjemność z miłosnych uniesień. Zresztą dużo czułości jest w opisach intymnych miejsc kolejnych kochanek Chrisa, jakby był oddawany swoisty hołd kobiecości.

André Brink porusza wiele istotnych kwestii w „Zanim zapomnę”. Rasizm, prawo do wolności i samostanowienia, odpowiedzialność za swoje czyny, kwestie ubóstwa i przemocy, zakłamywanie historii, narzucanie swojego zdania innym – wszystkie te tematy są podane w sposób nienachalny, bez zbędnego moralizatorstwa, a przede wszystkim pokazane jest to, jak wpływają one na życie jednostki. Lecz jednak giną w tle podbojów miłosnych Chrisa, choć słowo podboje nie jest najwłaściwszym słowem. Chris ze swoimi kochankami spotykał się w połowie drogi.

„Zanim zapomnę” to powieść o wielu obliczach miłości i o samotności, której czasami nic nie jest w stanie pokonać. Może przeszkadzać porwana narracja i to, że te najważniejsze kobiety w życiu Chrisa, co chwila wypływają przy opisach kolejnych jego związków, co powoduje pewien zamęt w jego wyznaniach. W książce tej jest też taka wielka melancholia…może jest to związane z ukazaniem przemijania, a może z tym, że jednak wychodzi na to, że największe miłości to te, które pozostają niespełnione.

„Zanim zapomnę” to specyficzna powieść. Ni to autobiografia, ni to pamiętnik, trochę rozliczenie z przeszłością, trochę ocalenie od zapomnienia tego, co w życiu afrykanerskiego pisarza Chrisa Minaara dla niego samego było najważniejsze. To on jest narratorem, który wstrząśnięty śmiercią ukochanej kobiety chce w słowach zakląć przeszłość, zanim czas stępi wspomnienia....