Bardzo chciałam przeczytać "Wyznania", ale kiedy już wpadły w moje ręce, czytałam je bardzo długo - wyglądało to tak, jakbym nigdy miała nie skończyć. Ale dzisiaj przebrnęłam przez ostatnie strony tego dzieła i wiem już, że było warto. Cieszę się też, że mam tę książkę na własność, żeby móc w każdej chwili do niej wracać.

"Wyznań" nie czytało mi się łatwo ze względu na to, że nie jest to tylko autobiografia Augustyna. W zasadzie opis życia autora trzeba wyłuskiwać spomiędzy licznych modlitw, fragmentów Pisma Świętego i rozważań filozoficznych. Zwłaszcza w te ostatnie książka obfituje, a szczególnie dużo miejsca zajmuje spór świętego z manicheizmem - przewija się w zasadzie chyba przez wszystkie księgi. Filozofia Augustyna nie wydaje mi się szczególnie trudna do zrozumienia - gdy się skupiłam, byłam w stanie nadążyć za tokiem myślowym autora. Trudności dostarczał język, archaiczna budowa zdań, obszerne porównania.

Między wierszami można jednak sporo dowiedzieć się o stosunku świętego do Boga, Pisma Świętego, nauki i zdobywania wiedzy. Dlatego właśnie między innymi warto było przeczytać "Wyznania" - przekonałam się, że momentami ja i biskup żyjący ponad 1500 lat temu czujemy tak samo. Podobnie przeżywamy. I to jest niezwykłe. Brakuje mi jego pobożności i mądrości (choć wewnętrznego przymusu tak dokładnego wyjaśniania swoich myśli mu nie zazdroszczę), ale łączy nas jakaś uniwersalna nitka zbliżonego przeżywania wiary. Wspaniale było to odkryć.

Cieszę się, że przeczytałam "Wyznania". Wybitne dzieło kultury, sprawozdanie z pracy lotnego umysłu, osobiste zapiski - ta książka jest tym wszystkim i na pewno jeszcze czymś znacznie więcej.

Bardzo chciałam przeczytać "Wyznania", ale kiedy już wpadły w moje ręce, czytałam je bardzo długo - wyglądało to tak, jakbym nigdy miała nie skończyć. Ale dzisiaj przebrnęłam przez ostatnie strony tego dzieła i wiem już, że było warto. Cieszę się też, że mam tę książkę na własność, żeby móc w każdej chwili do niej wracać.

"Wyznań" nie czytało mi się łatwo ze względu na to,...