To już ostatni tom tryptyku nymburskiego, najbardziej nostalgiczny, wzruszający i smutny. Humor pojawia się tu sporadycznie i może dlatego te nieliczne zabawne fragmenty szczególnie zapadają w pamięć.

Dużo miejsca autor poświęcił przemijaniu, starzeniu się, śmierci... Dom starców, w którym przebywa teraz stryj Pepi, nastraja do wspomnień i melancholii.
Odchodzenie w przeszłość jest tu niemal namacalne. Niezwykle poruszające są opisy zniedołężniałego stryja, którego pamiętamy z poprzednich części jako energicznego zawadiakę, podrywacza i krzykacza. Jego absurdalne opowieści są już tylko pamiątką, do której można wrócić jedynie we wspomnieniach.

Teraz opowiadaczami stają się trzej mieszkańcy domu starców. Na czym tak naprawdę polega ich niezwykła rola, odkrywamy dopiero pod koniec książki. Autor zaskakuje w tym momencie tak bardzo, że aż trzeba na chwilę się zatrzymać i zadumać.

Przepiękny jest język tej Hrabalowej opowieści - bogaty, przesycony plastycznymi porównaniami, hiperbolami, poetyckością. Aż żal, że to już ostatnia część tryptyku.
Na szczęście są jeszcze inne książki Hrabala, które dopiero na mnie czekają:).

To już ostatni tom tryptyku nymburskiego, najbardziej nostalgiczny, wzruszający i smutny. Humor pojawia się tu sporadycznie i może dlatego te nieliczne zabawne fragmenty szczególnie zapadają w pamięć.

Dużo miejsca autor poświęcił przemijaniu, starzeniu się, śmierci... Dom starców, w którym przebywa teraz stryj Pepi, nastraja do wspomnień i melancholii.
Odchodzenie w...