Nie jestem fanką opowiadań. I chyba już wiem dlaczego. Trudno na 30-40 stronach w pełni pokazać swój warsztat, kunszt, lekkość pisania. Niewielu to potrafi. Czasem bywa tak, że niektóre książki wydają nam się zupełnie byle jakie na początku, potem jednak opowieść snuta przez autora rozkwita tak, że trudno nam się od niej oderwać. Shan Sa nie opanowała tej sztuki do perfekcji. Jej książka to zbiór czterech opowiadań, które łączy motyw wierzby, symbolizującej przemijanie, śmierć i odrodzenie. Czy na pewno każde opowiadanie było o odradzaniu się, nie jestem pewna. Czasem niestety miałam wrażenie, że były o wszystkim i o niczym. Z tych czterech historii najbardziej podobała mi się trzecia, ku memu zaskoczeniu i trochę jakby wbrew sobie bo było w niej chyba najwięcej polityki, której nie znoszę. Pomimo wszystko, muszę przyznać, ze Shan Sa pisze ładnie, momentami nawet niemal poetycko. Oto przykład:

Powracające z dalekich krajów białe żurawie przelatują na tle nieba, łopocząc skrzydłami. Dlaczego dzień się wydłuża? Dlaczego powietrze gęstnieje? Drzewa oddychają, falują, przeciągają się i sięgają ku niebu; pszczoły o barwnych brzuszkach szybko poruszają wykrojonymi w srebrze skrzydełkami. Kto daje im radość wytwarzania miodu? (...)

Jej historie są często na pograniczu jawy i snu, mają zabarwienie poetyckie, jest w nich magia, choć autorka jest raczej oszczędna w słowach. Summa summarum, choć ta akurat książka nie chwyciła mnie za serce, po autorkę jednak jeszcze sięgnę, mam w planach przeczytać jej 'Dziewczynę grającą w go', którą nawet ostatnio widziałam w bibliotece, podobno jest lepsza (czemuż, ach czemuż nie zaczęłam od niej?;)).

Nie jestem fanką opowiadań. I chyba już wiem dlaczego. Trudno na 30-40 stronach w pełni pokazać swój warsztat, kunszt, lekkość pisania. Niewielu to potrafi. Czasem bywa tak, że niektóre książki wydają nam się zupełnie byle jakie na początku, potem jednak opowieść snuta przez autora rozkwita tak, że trudno nam się od niej oderwać. Shan Sa nie opanowała tej sztuki do...