No cóż, po studentce japonistyki można spodziewać się czegoś więcej niż typowej arogancji człowieka Zachodu, który jedzie w świat i nie może pogodzić się z myślą, że inne kręgi kulturowe za nic mają nasz drogocenny indywidualizm. Wartości, na których cześć piszemy peany, Japończycy postrzegają jako wydumane dziwactwa. Zdezorientowanie autorki można tłumaczyć szokiem kulturowym, ale skoro studiowała to, co studiowała, to raczej wiedziała w co się pakuje.

Mimo wszystko, duży plus za ciekawy wgląd w orientalną, konformistyczną obyczajowość Japonii. Spośród nawału zbędnej paplaniny można wyłapać naprawdę interesujące fragmenty. Nie wiem jednak, czy dla tych nielicznych, pozytywnych akcentów warto tracić czas na wgłębianie się w świat boleściwych przemyśleń o rodzinnych problemach, samookaleczaniu, zaburzeniach odżywiania i innych tego typu problemach. Język literacki też jest dość ubogi, na czele z irytującym i powtarzanym w nieskończoność wyrażeniem "z perspektywy czasu widzę, że ..." Kiedy człowiek odnajduje je dosłownie w co drugim akapicie, naprawdę zastanawia się, czy autorce obce jest znaczenie terminu "słownik synonimów"?

Tą książką rozpoczęłam 2015 rok. Mam nadzieję, że nie będzie zwiastowała literackiego pecha.

No cóż, po studentce japonistyki można spodziewać się czegoś więcej niż typowej arogancji człowieka Zachodu, który jedzie w świat i nie może pogodzić się z myślą, że inne kręgi kulturowe za nic mają nasz drogocenny indywidualizm. Wartości, na których cześć piszemy peany, Japończycy postrzegają jako wydumane dziwactwa. Zdezorientowanie autorki można tłumaczyć szokiem...