3/10 – SŁABY

Ruth Bussey jest kobietą, która zmaga się z traumatyczną przeszłością. Kiedy wydaje jej się, że w końcu zaczyna panować nad swoim życiem, przeżywa kolejny wielki szok. Podczas jednej z rozmów ze swoim chłopakiem Aidanem, ten wyjawia jej, że dawno temu zamordował niejaką Mary Trelease. To co nie daje Ruth spokoju, jest fakt, że zna rzekomą ofiarę Aidana i z tego co wie, to ta... nadal żyje.

Zdawałem sobie sprawę, że wkraczam w świat głównego bohatera serii – konstabla Simona Waterhouse’a – dopiero od czwartego tomu, podejrzewałem więc, że mogę mieć pewne problemy z ogarnięciem relacji panujących między poszczególnymi postaciami, nie spodziewałem się jednak, że trafię na coś tak pokręconego. Już sam początek tej książki (a mam tu na myśli, bagatela, jakieś 150 stron) jest irytująco rozwlekły i zwyczajnie nudny. Po za intrygującym pomysłem wyjściowym niewiele bowiem się tutaj dzieje, akcja praktycznie stoi w miejscu, a jedynym co autorka podrzuca czytelnikowi, są dziwne rozkminy bohaterów wywodzących się chyba z jakiejś parady ekscentryków. Wszyscy co do jednego sprawiają wrażenie aspołecznych cudaków, obarczonych niejasną, ale obciążającą psyche przeszłością oraz osobliwymi problemami. Ich tok myślenia, motywacje oraz wybory były dla mnie momentami całkowicie kuriozalne i niezrozumiałe. Co gorsza sama fabuła tej powieści również jakoś specjalnie nie powala na kolana. W początkowym fragmencie tej książki tajemnice, dotyczące głównie (jak mniemam wstrząsającej) przeszłości bohaterów, piętrzą się w tempie iście geometrycznym, ale żadna z nich nie zostaje rozwiązana lub w jakikolwiek sposób objaśniona, a to bardzo szybko zaczyna wkurzać. Odpowiedzi przychodzą oczywiście w drugiej części powieści, ale moim zdaniem nie są one ani trochę satysfakcjonujące. Zamiast systematycznego rozwikływania zagwozdek i stopniowania napięcia, doświadczyłem hurtowego odzieranie mnie z jakichkolwiek emocji. Fabuła została poprowadzona w ten sposób, że rozwiązania najważniejszej zagadki kryminalnej można się stosunkowo łatwo domyślić mniej więcej w 2/3 powieści. Przez resztę książki autorka nieudolnie próbuje wodzić czytelnika za nos i jeszcze bardziej komplikować wątki, przez co zapętla je w zbyt wielkiej liczbie całkiem nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności. Ostatecznie uważam, że „Druga strona żyje dalej” to w dużej mierze rozciągnięty do granic możliwości, mocno przegadany, pretensjonalny, pseudopsychologiczny bełkot, który nuży i irytuje od początku aż do samego końca.

Mam wrażenie, że Sophie Hannah chciała stworzyć głęboki thriller psychologiczny, ale przekombinowała i w zamian wyszedł jej taki oto niezgrabny potworek. Powieść kryminalna, której intryga rozwija się bardzo powoli i jest zbyt grubymi nićmi szyta, aby dać czytelnikowi satysfakcję z odkrywania jej zawiłości. Przekombinowana fabuła, niewiarygodni bohaterowie oraz kompletnie niedorzeczne relacje ich łączące, są najistotniejszymi wadami tej książki, a kilka niezłych dialogów, to za mało, by wydźwignąć ją na wyższy poziom. Nie polecam.

3/10 – SŁABY

Ruth Bussey jest kobietą, która zmaga się z traumatyczną przeszłością. Kiedy wydaje jej się, że w końcu zaczyna panować nad swoim życiem, przeżywa kolejny wielki szok. Podczas jednej z rozmów ze swoim chłopakiem Aidanem, ten wyjawia jej, że dawno temu zamordował niejaką Mary Trelease. To co nie daje Ruth spokoju, jest fakt, że zna rzekomą ofiarę Aidana i z...