Bibliotekarka była bardzo miła i zaczęła wychwalać romanse Puszkina, kiedy zobaczyła, co wypożyczam, po czym zaczęła ostro i z miłym uśmiechem krytykować dzisiejsze "romansidła". :D
Najlepsze było jednak to (i nie omieszkałam jej o tym potem powiedzieć), że to była pierwsza książka Puszkina, jaką kiedykolwiek wypożyczyłam.

Damę pikową bardzo chciałam przeczytać, bo sądziłam, że skoro ktoś zrobił z niej operę, to stwierdziłam, że na pewno nie pożałuję, jeśli zawieszę na niej oko. Okazało się, że to nowela, a ja akurat szukałam czegoś cieniutkiego na święta, bo chyba bym oszalała czytając jedynie "Lalkę" i "Zbrodnię i karę" do końca tego roku.
Skończyłam ją po półtorej godziny i jestem skłonna pokłonić się Aleksandrowi Puszkinowi.
Ostatecznie trochę mnie rozgniewał ten cały Herman, ale dobrze, że chociaż Liza dobrze skończyła.
Książka mnie nie rozczarowała, a nawet przeciwnie, co ostatecznie przekonało mnie, żeby dać sobie na trochę spokój ze współczesną literaturą, często bardziej męczącą i wymagającą połączenia dwóch, trzech gatunków literackich, żeby stworzyć bestseller. Tu wszystko jest lekkie, autor nie potrzebuje robić z nas kretynów, jak zwykło się to udawać współczesnym pisarzom, tu nie ma zagadki, nad którą trzeba medytować, tutaj trzeba tylko poczekać, a nawet gdyby Hrabina nie wróciła z zaświatów, to hipotetyczne zakończenie tej historii byłoby równie budujące, co to przedstawione w noweli.

Bibliotekarka była bardzo miła i zaczęła wychwalać romanse Puszkina, kiedy zobaczyła, co wypożyczam, po czym zaczęła ostro i z miłym uśmiechem krytykować dzisiejsze "romansidła". :D
Najlepsze było jednak to (i nie omieszkałam jej o tym potem powiedzieć), że to była pierwsza książka Puszkina, jaką kiedykolwiek wypożyczyłam.

Damę pikową bardzo chciałam przeczytać, bo...