Na pierwszy rzut oka historia dość popularna, znana i oklepana. Młody outsider, jakich wielu w powieściach młodzieżowych (żeby czytelnicy mogli bardziej się wczuć w sytuację bohatera?) wyjeżdża do szkoły poza miejscem zamieszkania, tam poznaje przyjaciół, którzy są troszkę zwariowani, nie da się przy nich nudzić. I tak zaczynają tworzyć swoją własną, małą i elitarną grupę, w której są szczęśliwi, napruci i wolni.



Jednak John Green dokonał czegoś niebywałego, stworzył powieść, w której śmiech przeplata się ze smutkiem, bólem i inteligentnymi dialogami pomiędzy postaciami. Nie powiedziałabym, że jest to typowa młodzieżówka, gdzie Smerfy są dobre, a Gargamel zły. Wszyscy mają w sobie coś dobrego, ale także popełniają błędy. Przez to są tacy ludzcy i interesujący.



Klucha to chłopak, którego wyobrażamy sobie, jako kolesia grającego non stop na playstation z chrupkami, colą i energetykami pod ręką, który może i widzi ładne dziewczyny, imprezy, ale czuje, że stać go jedynie na obserwowanie tych "zjawisk". Pogodził się z tym, że nigdy nie będzie w elicie najpopularniejszych, jakie możemy spotkać w (prawie) każdej klasie. Jednak jakaś jego część chciałaby to zmienić. Bo kto nie pragnie tego, żeby być pożądanym i lubianym? Takim typem, bez którego nie uda się żadna impreza. Bo czegoś będzie na niej brakowało. I właśnie tego "czegoś" naszemu bohaterowi brak. A przynajmniej on tak uważa. Osobiście nic do niego nie mam, wychował się w kochającej rodzinie. Jednak uznał, że czegoś mu brak. I tak też wyruszył na pewnego rodzaju wędrówkę. I książka rozpoczyna się razem z jego wyjazdem i nowym życiem, którego pragnął...



Nie chcę streszczać książki, bo jaki byłby w tym cel, skoro nikt nie musi czytać powieści Greena do szkoły i żadne bryki nie są nikomu potrzebne, ale chciałabym na chwilę zatrzymać się przy przyjaciołach Kluchy.



Pułkownik to osoba przypominająca mi Prosiaczka z "Kubusia Puchatka" - mały ciałem, ale wielki duchem. Coś w tym jest, bo pomimo swojej budy, Pułkownik to świetny żołnierz. Strateg, który nigdy nie kabluje i jego najwyższą wartością jest honor. To także oddany przyjaciel, który, jak to wojskowy, lubi się trochę rządzić.



Takumi to Japończyk, który mówi zabawne rzeczy, jest jednym z muszkieterów i jakoś więcej o nim nie zapamiętałam;)



Natomiast Lara niezwykle mnie bawiła. Świetna Rumunka z jeszcze lepszym akcentem i zachowaniem trochę jakby Rumunia leżała na Marsie, a nie na tej samej planecie, na której żyją Amerykanie. W pewnym momencie książki było mi jej po prostu szkoda.



Alaska zasługuje chyba na największą część mojego wpisu dotyczącego książki Greena, ale wszyscy o niej gadają, więc trochę mam dość jej popularności. Która wzięła się skąd? Ta dziewczyna fascynuje innych, jest dziwna, hipnotyzuje swoimi szmaragdowymi oczami, jak to określił Klucha. Odbiega od normy, zachowuje się jak osoba z chorobą dwubiegunową. Świetne pomysły, świetne lektury. Inteligentna. Nie potrafi poradzić sobie z własną przeszłością, ale często zachowuje się jak hipiska, która chwyta dzień i pędzi na bezdechu. Może irytować, intrygować, ale nikt nie przejdzie obok niej obojętnie. Sama żyje trochę na krawędzi prawa, nie raz ryzykuje wyrzuceniem ze szkoły. Jednak zawsze się jej udaje wyjść bez szwanku. No, prawie zawsze...





Bohaterowie są tak barwni, że musiałam chociaż trochę o nich napisać. W gruncie rzeczy to oni tworzą tę historię, bez nich książka byłaby nudna, przewidywalna i mogłabym ją określić jako "jedną z wielu". A powieść Greena, a w szczególności Alaska są wyjątkowe.

Dlaczego jeszcze warto sięgnąć po tę lekturę? Ponieważ nie ma jasnego zakończenia. Tkwimy pomiędzy stronami czekając na wyjaśnienie pewnej tajemnicy, kiedy dochodzimy do ostatnich kartek pamiętnika Kluchy (bo książka została napisana w formie pamiętnika podzielonego na wydarzenia PRZED i PO) i dowiadujemy się, że pewnych rzeczy po prostu się już nie dowiemy. Nie ma jak, nie ma po co. Niektóre sprawy musimy sami przeżyć i tyle. Green dał pole do popisu czytelnikowi, możemy interpretować zachowanie bohaterów dowolnie, jest wiele możliwości ich motywacji. I za to cenię dobrą książkę, która niczego nie narzuca, ale zmusza do myślenia.



Moja ocena : 5/5

written-by-bird

Na pierwszy rzut oka historia dość popularna, znana i oklepana. Młody outsider, jakich wielu w powieściach młodzieżowych (żeby czytelnicy mogli bardziej się wczuć w sytuację bohatera?) wyjeżdża do szkoły poza miejscem zamieszkania, tam poznaje przyjaciół, którzy są troszkę zwariowani, nie da się przy nich nudzić. I tak zaczynają tworzyć swoją własną, małą i elitarną grupę,...