Największym walorem "Płonącego mostu" są zapierające dech w piersi przygody.
Bohaterowie którzy, nie wahają się poświęcić życia, dla dobra sprawy.
Powieść jest napisana zwięźle, czyta się ją szybko.
W książce jest mało tekstu, dlatego ponad 300 stron, mija nam jak z bicza trzasnął.

Książka jest przeznaczona raczej dla młodzieży, młodym może się najbardziej spodobać. Jednak mój ponad 40-letni kolega uwielbia Zwiadowców.

In minus powieści zaliczyć trzeba, nielogiczny przebieg pewnych wydarzeń.
Na przykład prawdopodobieństwo tego że most, który Will prawie spalił od strony Araluenu, a od strony południowej, nie zajął się mimo tego że liny nośne nasączone były łatwopalną naftą.
Do tego Will będący po południowej mostu, nadal próbuje go spalić, mimo że północna część jest prawie spalona, więc jakim cudem chce wrócić do Araluenu.
Jest jeszcze trochę tego typu niedociągnięć.

Do tego prawie wszystkie postacie są szlachetne i taktowne. Lubię wprawdzie pozytywnie wykreowanych bohaterów, ale jeszcze bardziej lubię gdy są wiarygodni, tacy jak na przykład u Bolesława Prusa.

John Flanagan umie podobnie jak Sapkowski opisywać pojedynki szczególnie na miecze, tak że zapierają dech w piersiach.

Największym walorem "Płonącego mostu" są zapierające dech w piersi przygody.
Bohaterowie którzy, nie wahają się poświęcić życia, dla dobra sprawy.
Powieść jest napisana zwięźle, czyta się ją szybko.
W książce jest mało tekstu, dlatego ponad 300 stron, mija nam jak z bicza trzasnął.

Książka jest przeznaczona raczej dla młodzieży, młodym może się najbardziej spodobać. Jednak...