To moje pierwsze spotkanie z Davidem Mitchellem. Kojarzyłem tytuł "Atlas chmur", ale pomyślałem, że zacznę od innej książki, niekoniecznie od tej najbardziej znanej.
No i... wsiąkłem zupełnie. "Konstelacje" bardzo mi się podobały, mimo że bohaterem jest 13-latek dorastający w thatcherowskiej Anglii na początku lat 80-tych. Książka nie jest "dla nastolatków"; jest po prostu bardzo dobrze opowiedzianą historią o dorastaniu, którą można przeczytać w każdym wieku.
Fantastycznie opisane jest tak charakterystyczne dla wieku nastoletniego zabieganie o zdobycie pozycji w grupie rówieśniczej, obawa przed ośmieszeniem i odrzuceniem. James Taylor pod tym względem ma trochę pod górkę: nie dość, że pisze wiersze (co jest "pedalskie"), jąka się (co skrzętnie ukrywa i... jakoś mu się udaje), wymiotuje po papierosach. Cały czas wisi nad nim groźba, że stanie się "trędowaty", czyli obśmiewany i gnębiony przez szkolnych troglodytów.
Jason spotyka na swej drodze archetypiczne dla dorastania postacie: starszego kuzyna, niespodziewanego mentora, postrzeloną dziewczynę itd. Stopniowo dorasta, odkrywa i zaczyna doceniać prawdziwą wartość: swoją oraz tego, co w życiu ważne.
Powieść świetnie się czyta - napisana jest barwnym, wartkim stylem, bez zadęcia, bez dydaktyzmu, bez grafomanii.
A ja robię sobie w roku 2014 roku festiwal Davida Mitchella - przeczytam wszystkie jego książki!

To moje pierwsze spotkanie z Davidem Mitchellem. Kojarzyłem tytuł "Atlas chmur", ale pomyślałem, że zacznę od innej książki, niekoniecznie od tej najbardziej znanej.
No i... wsiąkłem zupełnie. "Konstelacje" bardzo mi się podobały, mimo że bohaterem jest 13-latek dorastający w thatcherowskiej Anglii na początku lat 80-tych. Książka nie jest "dla nastolatków"; jest po prostu...