zapraszam na bloga > http://ksiegoteka.blogspot.com/2016/01/49-krucha-jak-lod.html

Jodi Picoult to jedna z moich ulubionych autorek. Łączy medycynę z literaturą psychologiczną, nie raz wchodząc w tematy tabu przede wszystkim dla matek. Czy gdybym wiedziała, że moje dziecko będzie bardzo poważnie chore, nie będzie mogło przeżyć miesiąca bez złamania sobie którejś kości, usunęłabym ciążę? A jeśli nie, to czy zdolna bym była powiedzieć tak w sądzie, mając w perspektywie kilka milionów odszkodowania? Wózek, specjalistyczny sprzęt, porady lekarskie, zastrzyki, rehabilitacje i wiele innych rzeczy nie wchodzi zawsze w całości w zakres refundacji od państwa. A czy aby uzyskać potrzebne mi pieniądze musiałabym… pozwać własną przyjaciółkę?
Umówmy się, przed takim wyborem, na szczęście, nie staje każda matka, ale to nie zmienia faktu, że każdy z nas potrafi wyobrazić sobie taką sytuację, wcale nie jako odrealnioną i umieszczoną gdzieś hen hen daleko od nas. A to znaczy, że problem jest.
Willow wychowuje się w kochającej rodzinie, z mamą, ojcem i starszą siostrą, Amelią. Cierpi na osteogenesis imperfecta, czyli jeden z najcięższych przypadków łamliwości kości. Kiedy jednak rodzina wplątuje się w systemy prawne… rozpada się od środka. Mąż kłóci się z żoną, matka nie odnajduje kontaktu z córką, Amelia wyładowuje całą złość i frustrację domu na sobie, a ojczym zrzuca wszystko na karb dojrzewania. Rodzina trzyma się dzięki Willow, paradoksalnie, ponieważ to za jej sprawą wszystko zaczęło biec ku unicestwieniu.

Picoult potrafi zaciekawić czytelniczkę (tak, -CZKĘ, ponieważ to zdecydowanie pozycja dla kobiet), łącząc wiele dziedzin w jednej fabule. Prawo, medycyna i psychologia – całkiem nieźle, bo taka wielowymiarowość fabuły świetnie nakręcała akcję i cały czas wprowadzane były jakieś nowe elementy. Brak miejsca na nudę przy książce 613-stronicowej, więc raczej cegiełce to, musicie przyznać, niezłe osiągnięcie. Także mimo grubości, „Krucha jak lód” poszła mi naprawdę sprawnie.
Ale! Nie ma róży bez kolców, na pewno nie u mnie, bo zawsze znajdę jakiś słaby punkt nawet najlepszej książki świata. Autorka wykazała się ledwie podstawą znajomości tych dziedzin, myślę, że nawet nie zbyt dokładną, szczególnie przy prawie. Chociaż na sądownictwie (szczególnie amerykańskim) się nie znam, to większość scen odwołujących się do kontekstu prawnego była mocno przesadzona i naciągana. Co do psychologii, jak dla mnie, poświęcono jej oczywiście za mało miejsca, ale to tylko ja. Tak naprawdę bardzo podobał mi się wątek autoagresji i zaburzeń odżywiania, nie przedstawiony płasko i pobieżnie, ale już z jakimś większym zamysłem.

Styl autorki przemawia do mnie całym sercem, chłonę go z największą przyjemnością, prawdziwa uczta! Kartki uginają się od przesyconych wyrazistymi emocjami dialogów, pani gospodarz nie pozwoli czytelniczce wyjść „z pustym żołądkiem”. Ja skończyłam powieść w pełni usatysfakcjonowana, ale ostrzegam, że czytelnicy, którzy nie lubią nadmiaru uczuć, mogą mieć po książce niestrawność z przejedzenia. Obiektywizmu tu za grosz, bohaterowie przerzucają się racjami, a najlepiej widać ich „wnętrzności” w monologach. Ja płakałam, śmiałam się, tęskniłam naprawdę, żałowałam razem z postaciami, ale, powtarzam, ktoś niezdolny do przyjęcia naraz takiego wylewu uczuć, może być zniesmaczony i tyle.

Chociaż książka długa, to recenzja dziś wyjątkowo nie, ponieważ to, co w niej zawarte, nie daje się przekazać prostymi słowami. Historia o kryzysie rodzinnym, spowodowanym sytuacją właściwie bez wyjścia, ponieważ każde rozwiązanie doprowadzi do straty czegoś ważnego. A więc może lepiej nie robić nic i nie pozwolić miłości opanować życia? Czy lepiej iść za głosem serca i w próbie ocalenia miłości posunąć się do granicy jej zniszczenia? Nie znajdziemy odpowiedzi na to pytanie chyba nigdy, w powieści również nie. Ale mimo tego, warto po pozycję sięgnąć, nie tylko ze względu na walory literackie, ale również na niesamowitą historię zawartą na jej kartkach. Wyjątkowa w swojej uniwersalności – tak chyba można ją opisać.

zapraszam na bloga > http://ksiegoteka.blogspot.com/2016/01/49-krucha-jak-lod.html

Jodi Picoult to jedna z moich ulubionych autorek. Łączy medycynę z literaturą psychologiczną, nie raz wchodząc w tematy tabu przede wszystkim dla matek. Czy gdybym wiedziała, że moje dziecko będzie bardzo poważnie chore, nie będzie mogło przeżyć miesiąca bez złamania sobie którejś kości,...