Najbardziej przerażające w tej książce jest to, że wcale nie jest tak daleka od rzeczywistości. Może niewiele małżeństw kończy ustawiając na siebie śmiertelne pułapki w dawnym wspólnym domu, ale bezpardonowa walka i zachowania rozwodzących się osób są identyczne. Dlatego "Wojna państwa Rose" jest tak świetnie napisana: dialogi i narracja doskonale pokazują, co się dzieje z człowiekiem, małżeństwem, rodziną podczas rozwodu i dlaczego. Wprawdzie w połowie czytelnik i bohaterowie już nie są w stanie przypomnieć kiedy zwykłe zawzięcie zmieniło się w walkę na śmierć i życie, ale czy właśnie nie tak się to kończy?

Ta historia nie ma pozytywnych bohaterów. Początkowo sympatyzowałam trochę z Olivierem, bo moim zdaniem Barbara wcale nie miała racji. Oczywiście, nie winię ją za żądanie rozwodu, ale chęć zgarnięcia całego domu tylko dlatego, że w młodości było się na tyle głupim, żebym rzucić studia dla faceta? Przykro mi, ale należy płacić za swoje błędy. Ofiarowanie jej połowy majątku było dla mnie uczciwe. Niestety, szybko Olivier także pokazał ludzkie zaślepienie nienawiścią. Owszem, Barbara była dużo bardziej paranoiczna i niedojrzała (nie potrafiła nawet przyjąć na siebie winy za śmierć Mercedes), ale zagrania z popsuciem oficjalnego przyjęcia czy zamianą środków nasennych były naprawdę niepotrzebne.

Najbardziej przerażające w tej książce jest to, że wcale nie jest tak daleka od rzeczywistości. Może niewiele małżeństw kończy ustawiając na siebie śmiertelne pułapki w dawnym wspólnym domu, ale bezpardonowa walka i zachowania rozwodzących się osób są identyczne. Dlatego "Wojna państwa Rose" jest tak świetnie napisana: dialogi i narracja doskonale pokazują, co się dzieje z...