Oj struła mnie ta ryba fugu, struła straszliwie.
O ile da się obronić poziom trudności tematu za jaki zabrała się pani Szwaja oraz to, że czytało mi się bardzo szybko, tak dla reszty nie ma żadnego usprawiedliwienia. Przede wszystkim styl. Gdyby ktoś miał mi to czytać, a ja miałabym słuchać- przysięgam, że spuchłyby mi uszy. Tekst naszpikowany jest sucharami, dialogi tak drętwe, że aż dziw bierze, że napisała je Autorka z niemałym już doświadczeniem. Pisarka nie popuściła również katolikom, przedstawiła ich jako najgorszych (ponieważ nie popierają in vitro), w opozycji do ateistów obchodzących zarówno Święto Narodzenia Pańskiego, jak i Zmartwychwstania (to był chyba jedyny moment książki, gdzie szczerze się śmiałam).
A tak w ogóle, to irytowało mnie coś jeszcze, a mianowicie to, że bohaterowie/ studenci ciągle się gdzieś spotykają chociaż im się nie przelewa, stawiają sobie obiadki w restauracyjkach, ciągle się gdzieś umawiają, wychodzą. Dla innych to może niuans, dla mnie sprzeczność, która jest jak drzazga. Książka zawiera sporo błędów, dużo fragmentów jest podkolorowywanych na siłę. Jeśli chodzi o bohaterów, to myślę, że mogę śmiało przyznać, że żadnego nie polubiłam. Niejaką Elizę T. w szczególności wysłałabym w kosmos, ale podejrzewam, że taki był zamysł więc to akurat się udało. I jeszcze coś. Zauważyłam, że pisarka ma skłonność do nadawania swoim bohaterom mało popularnych imion. Tego nie można jednak uznać ani za plus, ani za minus- po prostu za ciekawą tendencję. Irytująca jest jednak sprawa zdrobnień. Otóż o ile mogę zrozumieć męża zwracającego się pieszczotliwie do żony: "Niteczko" (od Anity), o tyle nie mogę ścierpieć, że Autorka z uporem maniaka nazywa dwudziestoletniego mężczyznę, studenta filozofii "Stasinkiem". I to przez dosłownie całą powieść! Identyczną sytuację obserwujemy u nosicielki imienia Małgorzata- u Szwaji jest ona przez okrągłe 350 stron "Gonią".
Kompletnie mnie nie wzruszyła ani nie zachwyciła ta pozycja, ale po Szwaję pewnie jeszcze sięgnę. Ta pani pisze dość przyzwoite odmóżdżacze, chociaż akurat na tym się mocno przejechałam stąd ode mnie tylko trzy gwiazdki.

Oj struła mnie ta ryba fugu, struła straszliwie.
O ile da się obronić poziom trudności tematu za jaki zabrała się pani Szwaja oraz to, że czytało mi się bardzo szybko, tak dla reszty nie ma żadnego usprawiedliwienia. Przede wszystkim styl. Gdyby ktoś miał mi to czytać, a ja miałabym słuchać- przysięgam, że spuchłyby mi uszy. Tekst naszpikowany jest sucharami, dialogi tak...