Zaczęło się trochę nudno: ucieczka, podróż, spotkanie z Arawis i Hwin... ale potem, mniej więcej od trafienia do Taszbaanu(nie jestem pewna, ale chyba tak nazywało się to miasto w Kalormenie) zaczęło się spotkanie z Narnią, i kiedy po raz drugi pojawił się Aslan. Za pierwszym razem, gdy się pojawił, nie domyśliłam się, że to On, dopiero za drugim, gdy czuwał pod postacią kota przy Szaście.
Aslan pojawiał się bardzo często i to w tej części jest najlepsze. Jego czuwanie nad każdym bohaterem z osobna było odpowiednikiem Opatrzności.(Oto w końcu chodzi w "Opowieści z Narnii" - jest jednym, wielkim podtekstem, nazwałabym ją Biblią pod postacią Baśni, albo po prostu Baśniową Biblią.) I byli oczywiście Wielcy Królowie, była Łucja i nawet pan Tumnus.
Wydarzenia w powieści toczyły się bardzo szybko. Lewis nie opisywał bitwy bardziej szczegółowo, ani otoczenia, zamków, komnat, ludzi... i uważam to za plus. Nie lubię, gdy autor cały rozdział poświęca na opisywaniu przyrody czy czegoś jeszcze innego.
Wspaniała baśń!

Zaczęło się trochę nudno: ucieczka, podróż, spotkanie z Arawis i Hwin... ale potem, mniej więcej od trafienia do Taszbaanu(nie jestem pewna, ale chyba tak nazywało się to miasto w Kalormenie) zaczęło się spotkanie z Narnią, i kiedy po raz drugi pojawił się Aslan. Za pierwszym razem, gdy się pojawił, nie domyśliłam się, że to On, dopiero za drugim, gdy czuwał pod postacią...