Książka ta jest zbiorem różnego rodzaju zapisków zawartych w dwóch przypadkowo odnalezionych maszynopisach, dotąd niepublikowanych. Każdy z 10 rozdziałów opowiada odrębne tematycznie historie, które wzajemnie się przeplatają. Anegdoty i wspomnienia wzbogacone są o ogromną kolekcję zdjęć, obrazów, a nawet wierszy przytoczonych w oparciu o opisywane wydarzenia. Na początku dowiadujemy się z jakiego rodu pochodzi, kim i jacy byli jej rodzice, rodzeństwo, dziadkowie. Pisarka przybliża, m.in. ówczesne techniki malowania, tłumaczy skąd upodobanie do scen batalistycznych u Wojciecha Kossaka, gdzie czerpał pomysły i zarabiał na życie. Przy okazji można się dowiedzieć jak funkcjonował światek artystyczny w tamtym czasie i kto w skład niego wchodził lub pretendował do niego. Jest tutaj niezwykle żywo opisany Kraków z początku XX wieku, kiedy to Magdalena Samozwaniec była młodą panienką chadzającą na herbatki, która z humorem wspomina targ-bale, konwenanse i charakterystyczne dla tamtej epoki wymagania stawiane przedstawicielom rodów szlacheckich i pannom na wydaniu. Poza opowieściami ze świata sztuki (m.in. Jacek Malczewski, Tadeusz Boy-Żeleński), wspomnień siostrzanych igraszek i żartów, nie brak tu zapisu dobrych i złych chwil zarówno w jej własnym życiu jak i tych najukochańszych. Wspaniale i w niezwykle prześmiesznym stylu przybliża rolę mody w tamtym czasie, rozwój kina i swoje fascynacje filmowe, a także wiele innych tematów, które można by wymieniać w nieskończoność. Dużo jest tutaj odniesień do tego jak było kiedyś, a jak jest teraz (czyli pewnie lata 50-70-te XX wieku). Zwykłe sprawy dnia codziennego: wychowanie dzieci, wymagania, nauka. Nie brak także refleksji nad kobietami i ich adaptacji do nowych ról, które narzuca nowa powojenna rzeczywistość. Pomimo, iż odnosi się ona do własnej współczesności jej rozważania nie tracą w żaden sposób na aktualności i są równie istotne zarówno wtedy jak i dziś. Jedyny minus to pewien niedosyt, który zostaje po lekturze.. Zbiór ten nie opowiada wszystkiego, niektóre kwestie są pourywane (okoliczności śmierci Lilki = Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej), inne jakby wyrwane z kontekstu - ostatni rozdział jest zbieraniną różnych zdarzeń, anegdot, które nie za bardzo pasują do wcześniejszych rozdziałów. Jakby większą wartością dla autora opracowania było zamieszczenie tych unikatowych zapisków, niż by wszystko na papierze współgrało..:)

Książka ta jest zbiorem różnego rodzaju zapisków zawartych w dwóch przypadkowo odnalezionych maszynopisach, dotąd niepublikowanych. Każdy z 10 rozdziałów opowiada odrębne tematycznie historie, które wzajemnie się przeplatają. Anegdoty i wspomnienia wzbogacone są o ogromną kolekcję zdjęć, obrazów, a nawet wierszy przytoczonych w oparciu o opisywane wydarzenia. Na początku...