Zawiodłam się na tej lekturze. Infantylna, przewidywalna i ogólnie słaba jak na tego autora.

Zawiodłam się na tej lekturze. Infantylna, przewidywalna i ogólnie słaba jak na tego autora.

II tom powieści. Poświęcenie, obowiązek, miłość, zdrada, zazdrość, nienawiść i wiele więcej w powieści Dumasa. Niestety bez happy endu. Główni bohaterowie stracili głowy-dosłownie.

II tom powieści. Poświęcenie, obowiązek, miłość, zdrada, zazdrość, nienawiść i wiele więcej w powieści Dumasa. Niestety bez happy endu. Główni bohaterowie stracili głowy-dosłownie.

niezawodny Dumas."Kawaler de Maison-Rouge" to opowieść o czasach Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Ostatnie miesiące życia Marii Antoniny wplecione są, w charakterystyczne dla twórczości Aleksandra Dumas, intrygi miłosne i polityczne spiski. miniserial-1963 r.

niezawodny Dumas."Kawaler de Maison-Rouge" to opowieść o czasach Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Ostatnie miesiące życia Marii Antoniny wplecione są, w charakterystyczne dla twórczości Aleksandra Dumas, intrygi miłosne i polityczne spiski. miniserial-1963 r.

Historia Francji, przepleciona historią miłosną dwu osób, z przeciwnych stron barykady. Trwa Rewolucja Francuska. Kat nie próżnuje. Nie ma litości dla kontrrewolucjonistów. Wystarczy podejrzenie nielojalności, aby spotkać się z Madamme Guillotine.
Umiejętnie wykreowany nastrój wszechobecnego osaczenia i podejrzliwości, tak typowy dla wszelkich reżimów, zwłaszcza młodych. Na jego tle przepełnieni ideami rojaliści wydają się perłami, choć wcale nimi nie są. Ich celem - odbicie i uratowanie królowej Marii Antoniny, której los jest już przesądzony, mimo iż wyrok jeszcze nie zapadł.
Nie da się ukryć, że autor wyraźnie sprzyja rojalistom i arystokratom. Królowa jest bowiem opisana z niekłamanym podziwem i szacunkiem. Sama opowieść jest natomiast dość banalna, postacie fikcyjne wydają się trochę sztuczne i niedorysowane. Treść wydaje się wtórna, podobna do jednego z fragmentów "W dwadzieścia lat później" - i tam próbuje się uratować króla, o którym wiadomo, że został ścięty. Tamten fragment jednak, mimo że czytelnik wie, jak to się skończy, czyta się w napięciu, z wilgotnymi dłońmi. Tu czytelnik nie przeżywa aż takich emocji, bardziej zajęty romansem rewolucjonisty i rojalistki. Nie żałuję czasu nad nią spędzonego, ale powrotu raczej nie będzie.

Historia Francji, przepleciona historią miłosną dwu osób, z przeciwnych stron barykady. Trwa Rewolucja Francuska. Kat nie próżnuje. Nie ma litości dla kontrrewolucjonistów. Wystarczy podejrzenie nielojalności, aby spotkać się z Madamme Guillotine.
Umiejętnie wykreowany nastrój wszechobecnego osaczenia i podejrzliwości, tak typowy dla wszelkich reżimów, zwłaszcza młodych. Na...

Kawaler de Maison-Rouge, na co dzień pan Morand, chemik i współwłaściciel świetnie funkcjonującej garbarni, jest kontrrewolucjonista, tęskniącym za ładem sprzed roku 1789, dążącym do restauracji dynastii Burbonów poprzez przywrócenie Marii Antoniny na tron. Wszystkie swoje działania i życie podporządkował temu celowi, jest zafascynowany i kocha królową, mimo że jej nigdy nie widział. Jego wspólnikiem w interesach i w sprawie jest starszy od niego (przyjaciel jego ojca) pan Dixmer, od trzech lat (akcja powieści rozgrywa się w pierwszym kwartale 1793) mąż pięknej Genowefy, która została jego żoną z wyboru jej ojca, który chciał ratować podupadającą sytuację finansową rodziny. Przypadek sprawia, że pewnego wieczora Genowefa wraca do domu późnym wieczorem bez przepustki i zostaje zatrzymana przez jeden z patroli, których w tamtych czasach na ulicach paryskich nie brakowało. Z opresji ratuje ją jakobin, rewolucjonista Maurycy Lindey, odprowadza ją na ulice Saint-Jacques (jednak śliczna nieznajoma zabrania mu odprowadzić się wzrokiem zobowiązując mężczyznę do zamknięcia oczu),otrzymując w zamian za przysługę pierścień i pocałunek. Od tej chwili patriotyzm Maurycego słabnie z powodu kiełkującego uczucia. Następnego dnia Maurycy, nie mogąc zapomnieć Genowefy, przeczesuje dzielnicę w której był ostatniej nocy i, znowu dziełem przypadku ostatecznie lokalizuje dom ukochanej, poznaje wszystkich mieszkańców, zostaje na kolacji i od tamtej pory jest uznany za przyjaciela
domu (nie zdając sobie sprawy że znajduje się w gnieździe anty rewolucjonistów). Młodzi spędzają ze sobą wiele chwil na osobności, po kilku wizytach Maurcy wyznaje Genowefie swoje prawdziwe uczucia, ale ona, ze względu na swoją i męża reputację odrzuca jego zaloty i prosi o zaprzestanie wizyt. Dixmer, mimo tego że doskonale się orientuje w relacjach jej żony z przystojnym patriotą co wyzna w końcowych fragmentach powieści, wymusza na żonie odświeżenie relacji, gdyż chce użyć Maurycego jako narzędzia do swych celów. Zaden ze spisków się jednak nie powiódł, pierwszy, w więzieniu Temple, wydawał się perfekcyjnie przygotowany, ale plany pokrzyżował oskarżający wszystkich ,karierowicz,szewc Simon a także... nieświadomy niczego pies królowej Black. Po tym zamachu stanu Maria Antonina zostaje przeniesiona do surowszego więzienia Conciergerie. Kawaler de Maison Rouge, podając się za urzędnika zostanie zamknięty w jednej z sal, o której wie, ze podnosząc jedną z płyt w posadzce ukaże się podziemny korytarz który prowadzi do celi, w której osadzona była królowa. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności sprawia jednak, że tej samej nocy straże zdecydują się zabezpieczyć tajemne przejście i w chwili gdy Morand się zbiera do wejścia do tunelu, pojawiają się w pomieszczeniu omawiając umieszczenie kraty. Kolejny plan uwolnienia wdowy po Ludwiku XVI legł w gruzach. Przez nieszczęśliwy zbieg okoliczności i brak możliwości komunikacji ( zabudowania na ulicy Saint-Jacques zostały
spalone, Jakobini odkryli siedzibę spiskowców) Morand i Dixmer zaplanowali swoje ostatnie "zamachy stanu" na ten sam dzień i te samą godzinę, w rezultacie przeszkadzając sobie nawzajem i ostatecznie skazując królową na rusztowanie. Morand próbuje się dostać do królowej jeszcze w przebraniu wikarego, jednak nie zostaje dopuszczony, ostatecznie spojrzy jej w oczy dopiero w dniu egzekucji, a chwili ścięcia swojej bogini, kawaler wejdzie pod rusztowanie nasączając swą chusteczkę jej krwią, po czym popełni samobójstwo.

Genowefa, oprócz tego że była uwikłana w działania monarchistów, była też zaangażowaną w miłosny trójkąt, który wraz z nią tworzyli Maurycy i jej mąż Dixmer. Piękna kobieta nie kochała nikogo godząc się na zaaranżowane przez jej ojca małżeństwo (prawdopodobnie białe) i przyznawała, że żyła szczęśliwie. Porządek zburzyło pojawienie się Maurycego. Podczas rewizji, która doprowadziła do zniszczenia kryjówki spiskowców, Maurycy pomaga kobiecie i Morandowi, ale wymusza na Genowefie przysięgę, na mocy której będzie należeć od tej chwili do niego. Tak też się staje, Genowefa, uznana już prawie za zaginioną, pojawia się u Maurycego i już tam zostaje, wypełniając treść swojego przyrzeczenia. Początkowo oddaje się mu wbrew sobie, z wyrzutami sumienia, ale z czasem dojrzewa do uczucia.
Kiedy nasilają się oskarżenia Maurycego o udział w spiskach, decydują się opuścić Paryż na zawsze. Pech chce, że podczas krótkotrwałej nieobecności ukochanego, pojawia się mąż, który nie spodziewając się nieuczciwości małżeńskiej ze strony żony (albo raczej stwarzając takie pozory) , odkrywa przykrą dla niego prawdę; kobieta prosi go o śmierć, zdając sobie sprawę ze swojej winy wobec niego. Dixmer to wykorzystuje i po pewnym czasie jej życzeniu staje się zadość i zostaje poświęcona podczas nieudanego odbicia królowej, zostając w jej celi.Podczas procesu zostaje skazana, wraz z
najlepszym przyjacielem Maurycego - Janem Hiacyntem Lorinem. Maurycy zabija w pojedynku Dixmera zdobywając przepustkę do więzienia ( Dixmer, po zgładzeniu Maurycego miał w planie wejść do celi i towarzyszyć żonie do ostatnich momentów szepcząc "wiarołomna" ),dołącza do Genowefy i Lorina i cała trójka, odważnie i z podniesionym czołem wstępuje na szafot, żegnając się ze sobą i z życiem.

Narracja powieści jest typowa dla Dumasa, dynamiczna akcja, każda strona wnosi coś nowego do rozwoju wydarzeń, także, podobnie jak w przypadku innych jego dzieł, poznajemy ówczesną sytuację Francji, tym razem w roku 1793, czyli kilka miesięcy po ścięciu Ludwika XVI i uwięzieniu wdowy po nim, Marii Antoniny wraz siostrami i synem. Bohaterowie książki nie są jednowymiarowi - bohaterska, patriotyczna, odważna postawa Maurycego kontrastuje z jego nie do końca moralnym (szczególnie biorąc pod uwagę ówczesne standardy) postępowaniem względem Genowefy, wydaje się że mimo ogromnego uczucia jakim ją dążył, powinien uszanować jej małżeństwo, ale kolejny raz autor potwierdza potęgę miłości, Jakobin stracił wszelkie hamulce. Mężczyzna krzywdzi także swojego przyjaciela Lorina, ujawniając hasło które pozwala wyrwać się z
potrzasku kobiecie i kawalerowi de Maison Rouge (złamanie słowa też było nie do pomyślenia w opisywanej epoce). W tym przypadku także działa w afekcie, zaślepiony uczuciem i chęcią ratowania ukochanej. Sama Genowefa chciała być w porządku wobec małżonka odrzucając początkowo Maurycego, wzbraniała się przed odnowieniem znajomości, postąpiła honorowo oddając się kochankowi zgodnie z danym mu przyrzeczeniem (ale niehonorowo zdradzając męża) i zgodziła się na śmierć by odkupić swoje winy (nie ujawniła roli męża w spisku) . Lorin okazał się wiernym przyjacielem - towarzyszył Maurycemu na każdym kroku, wikłając się (czasem wbrew woli kompana) w jego problemy, przez które stał się niejako podejrzanym udziału w spisku , który, w rzeczywistości tropił i chciał zwalczyć. Mimo tego,że Lindey przekazuje tajne hasło spiskowcom, Lorin mu wybacza i pomaga ukrywać Genowefę. Wreszcie, mając szansę skorzystania z przepustki i wyjścia z sali śmierci, decyduje się towarzyszyć zakochanym, parze swoich przyjaciół, do ostatniego tchnienia. Można mieć wrażenie, że Dumas ustami swoich bohaterów krytykuje rewolucję (na pewno , z resztą słusznie,powieść potępia aranżowane małżeństwa) Lorin twierdzi, że umierają dla przyjemności tych, którzy chcą nasycić oczy ich śmiercią, nie umierają za ojczyznę, i,że podobnie jak Maurycemu, sprzykrzyła mu się tego typu patriotyzm, który doprowadził do obalenia króla, ale także do ograniczenia wolności. Sam obraz Paryża roku 1793 na kartach powieści nie jest tak mroczny i krwawy jak znany z innych dzieł literatury relacjonujących tę epokę, powieść jest bardzo przystępna do lektury, jej finał - nieprzewidywalny i nie do końca wiadomo czy nieszczęśliwy ( trzy ścięte głowy, a do tego głowa królowej) czy wręcz przeciwnie ( przyjaźń i miłość połączona na wieki) .

Kawaler de Maison-Rouge, na co dzień pan Morand, chemik i współwłaściciel świetnie funkcjonującej garbarni, jest kontrrewolucjonista, tęskniącym za ładem sprzed roku 1789, dążącym do restauracji dynastii Burbonów poprzez przywrócenie Marii Antoniny na tron. Wszystkie swoje działania i życie podporządkował temu celowi, jest zafascynowany i kocha królową, mimo że jej nigdy...

To już ostatnie chwile życia królowej, decyzja o jej śmierci zapadła tak naprawdę w momencie śmierci króla, który zginął, żeby republika odcięła się wyraziście od przeszłości. Ale sama osoba króla nigdy nie budziła tylu negatywnych komentarzy i emocji, co królowa. To ona zawsze była na ustach gawiedzi, to ją odsądzano od czci i wiary. Nazywana współczesną Mesalina, która otaczała się wiernymi sobie i całkowicie oddanymi ludźmi, z których wielu dopuszczała rzekomo do swego łoża, a ci skrzętnie wykorzystywali swoja pozycję do wywierania wpływu i uzyskiwania konkretnych korzyści dla siebie i swoich najblizszych, w końcu pochlebstwa nic nie kosztują. Sprawdzianem lojalności okazał się wybuch rewolucji, który pokazał, kto jest prawdziwym przyjacielem, a kto w trosce o własne życie i dobro uciekł czym prędzej z dworu. Do tych zarzutów dorzucono jeszcze jeden, najbardziej fałszywy i najbardziej obrzydliwy, a mianowicie po rozdzieleniu królowej od delfina, wykorzystując niewinność dziecka wytoczono Antoninie zarzut nadmiernej bliskości i molestowania seksualnego własnego syna, który to zarzut miał ją całkowicie skompromitować jako kobietę i matkę, a przede wszystkim zmienić zdanie opinii publicznej, która nie powinna uważać królowej za męczennicę, ale za rozpustnicę i złą matkę. Tu w sposób szczególny chodziło o zmianę nastrojów wśród kobiet,które mogły istotnie wpłynąć na decyzję swych mężów deputowanych w Konwencie. Jeśli i kobiety odsuną się od królowej jako kobiety, to wtedy decyzja o śmierci nie wywoła większych wstrząsów i niepokojów. Z takimi problemami borykala się w ostatnich chwilach swego życia Maria Antonina. Jednak tuż przed śmiercią pojawiła się mała iskierka nadzieji. Oto w Paryżu pojawił się pewien młody człowiek, wierny poddany i rojalista, który postanowił za wszelką cenę, w tym za cenę swego własnego życia doprowadzić do uwolnienia królowej. W ten spsób poznajemy głównego bohatera, który z gronem swych wiernych przyjaciół organizuje róznego rodzaju spiski, mające na celu wyrwanie królowej z więzienia. Wszystkie one kończą się jednak niepowodzeniem, mimo przemyślnych działań nie da się zmienić wyroków boskich. Jest w tym również i ciążące nad królową fatum, jak tylko dotarła do Francji i odpoczywała w winnicy de Taverneyów, pierwszą napotkaną tam osobą był Jozef Balsamo, który jak zły demon pokazał jej w szklanej kuli wydarzenia przyszłe, które miały spotkać jej nowe królestwo, ale najbardziej przeraziła ją wizja jej własnej śmierci. Zobaczyła bowiem jak klęczy u stóp dziwnej maszyny, która ścina jej głowę. Ten znak wywołał w niej taki lęk, że wtedy zemdlala, ale ten obraz towarzyszył jej już do końca życia i po śmierci króla już wiedziała, że tak też i skończy się jej życie a ujrzana przepowiednia spełni się co do joty. Umiera z godnością i pogodzona z losem, umiera jak królowa, mimo, że pozbawiona tronu i już bez swego królestwa. Wraz z nią kończy się pewna epoka w dziejach Francji. U stóp rusztowania swoje życie oddaje za krolową jej ostatni wierny sługa, kawaler de Maison Rouge. Ale jej śmierć pociąga za sobą i inne ofiary,tych którzy nawet przez chwilę nie przypuszczali, że będąc wiernymi republikanami przez miłość zostaną włączeni w spisek mający na celu uwolnienie krolowej. Takimi przewrotnymi działaniami kieruje się nasze ludzkie życie. Dumas, jak zawsze, nie oszczędza nam patosu, jest krzewicielem kultu honoru i poświęcenia, docenia w swych bohaterach takie cechy, jak oddanie i lojalność aż po grób, pielęgnuje cnoty, które są oznaką człowieczeństwa i takich postaw, których nigdy nie można zapomnieć. Bohaterowie giną, ale giną za własne przekonania i w poczuciu słuszności sprawy, której służą. Giną, lecz ożywia ich miłość, która przezywcięża wszelki lęk i daje nadzieję lepszego życia. Wyśmienita lektura.

To już ostatnie chwile życia królowej, decyzja o jej śmierci zapadła tak naprawdę w momencie śmierci króla, który zginął, żeby republika odcięła się wyraziście od przeszłości. Ale sama osoba króla nigdy nie budziła tylu negatywnych komentarzy i emocji, co królowa. To ona zawsze była na ustach gawiedzi, to ją odsądzano od czci i wiary. Nazywana współczesną Mesalina, która...

I oto przed nami ostatni z cyklu Pamiętników lekarza, piąty tom domykający dramatyczną opowieść będąca przekrojem 25 lat niezwykle burzliwych dziejów Francji zapoczątkowanych przybyciem w 1770 roku do Francji żony delfina Ludwika XVI Marii Antoniny, księżniczki austriackiej, córki wielkiej cesarzowej Austrii Marii Teresy. Jedyną znaną nam i łączącą tę cześć postacią jest królowa, która spotykamy w najboleśniejszym momencie jej życia, oto od kilkunastu dni po zgilotynowaniu króla jest wdową, zamkniętą w więzieniu ze swoją szwagierką, synem i córką, osamotniona, zdradzona, porzucona przez zagraniczne dwory, przyjaciół, którzy uciekli za granicę lub zostali pozbawieni życia jak większość z dworskich pań i arystokratów. Wydarzenia te zostały poprzedzone szeregiem decyzji ówczesnych władz, które sukcesywnie dążąc do ustanowienia republiki musieli wyeliminować wszystkich i wszystko, co z poprzednim systemem i władzą mogłoby się ludowi kojarzyć, ludowi zmiennemu i kapryśnemu w swych sympatiach i wsparciu, który szybko zapomina, ale też niezaspokojony w porę potrafi być wielką siłą, która jak czołg zmiata na swoje drodze tych, którzy przeciw niemu wystąpili. Szerzy się defetyzm i delatorstwo, sądy mają pełne ręce roboty, wszelkie denuncjacje nie mają szans na sprawiedliwą weryfikację i większość z nich kończy się dla oskarżonych jedyną karą, jaką wydają trybunały, a mianowicie ścięciem pod zarzutem zdrady i zagrożenia dla państwa. Nie jest to też spokojny czas dla młodej republiki, ze wszystkich stron dochodzą informacje o buntach ludności, która nie chce zrezygnować ze swych pięknych, chrześcijańskich tradycji i nagle odrzucić wiarę w jedynego Boga i zastąpić ją wiarą w Najwyższą Istotę, jak również wynosić na piedestał zamiast kultu Maryi kult Bogini Rozumu, którą to boginią okazuje się zwykłą sprzedawczyni czy karczmarka, której jedynym atrybutem zwracającym uwagę jest to, że jest piękną kobietą a przecież we władzach są sami mężczyźni łasi na wdzięki kobiece. Polityka zawsze związana była z cielesnością, choć rożnymi zakazami się przed tym broniła, władza to pieniądze i zmysłowość. Lud nie chce takich zmian, lud się przed nimi broni, choć władze niepokornych natychmiast jako zdrajców usuwają, by nie byli zaczynem zdrady, to i tak społeczeństwo ciągle pełne rewolucyjnego wrzenia nie pozwala się byle jak traktowa i trzeba się z jego opiniami liczyć, by nie stracić łask i nie wpaść pod gilotynę, a o to w takich strasznych czasach nie trudno. Zaszczytny tytuł patrioty bardzo szybko może ulec zmianie, humory ludu są nieprzewidywalne, a ten co głośno krzyczy, ten ma siłę przebicia. W tomie pierwszym poznajemy głównych bohaterów, których los w przypadkowy sposób połączył ze sobą wiążąc ich na dobre i złe, a w tle poznajemy ich ukryte intencje mające na celu doprowadzić do uwolnienia królowej.

I oto przed nami ostatni z cyklu Pamiętników lekarza, piąty tom domykający dramatyczną opowieść będąca przekrojem 25 lat niezwykle burzliwych dziejów Francji zapoczątkowanych przybyciem w 1770 roku do Francji żony delfina Ludwika XVI Marii Antoniny, księżniczki austriackiej, córki wielkiej cesarzowej Austrii Marii Teresy. Jedyną znaną nam i łączącą tę cześć postacią jest...

Nie wiem, czy to jesień, czy może moje jakieś ogólne poirytowanie sprawia, że moje skojarzenia biegną zupełnie zadziwiającymi ścieżkami. Taki "Kawaler de Maison-Rouge", historia opowiadająca o nieudanych spiskach mających na celu ocalenie Marii Antoniny, kojarzył mi się z jednej strony z ckliwymi historiami miłosnymi, jak u Mniszkówny, z drugiej zaś strony z komunizmem.
Generalnie książkę czyta się dość szybko, choć irytują przydługie dialogi i sposób wyrażania emocji przez bohaterów. Wszyscy są dla siebie mili i uprzejmi, co najwyżej trzęsą się ze złości lub wzruszenie nie pozwala im przemówić. Natomiast powalił mnie opis funkcjonowania aparatu politycznego w młodej Republice. Te wszystkie donosy, środki ostrożności i uważanie na słowa - mechanizm tworzenia nowego ładu chyba w każdym czasie i w każdym kraju przebiega podobnie. Moim olśnieniem była postać szewca Simona, który popychany swoimi kompleksami i chęcią zemsty, wyrasta na głównego "łowcę czarownic" i bohatera Republiki.
A wątek miłosny...no cóż...przypadek sprawia, że pan wpada na panią i już nie może o niej zapomnieć. Pani jest pod wrażeniem pana, ale ma męża i jest zaangażowana w spisek antypaństwowy...A pan jest gorliwym patriotą. No nic dobrego z tego wyniknąć nie mogło.

Nie wiem, czy to jesień, czy może moje jakieś ogólne poirytowanie sprawia, że moje skojarzenia biegną zupełnie zadziwiającymi ścieżkami. Taki "Kawaler de Maison-Rouge", historia opowiadająca o nieudanych spiskach mających na celu ocalenie Marii Antoniny, kojarzył mi się z jednej strony z ckliwymi historiami miłosnymi, jak u Mniszkówny, z drugiej zaś strony z komunizmem....

Hmm, bardzo lubię książki Dumasa, jednak ta wypadła mu troszkę poniżej oczekiwań czytelników. Osoby, które dopiero rozpoczynają przygodę z jego książkami, powinny na początku wziąć coś innego z jego twórczości.

Hmm, bardzo lubię książki Dumasa, jednak ta wypadła mu troszkę poniżej oczekiwań czytelników. Osoby, które dopiero rozpoczynają przygodę z jego książkami, powinny na początku wziąć coś innego z jego twórczości.

Alexandre Dumas ojciec jest jednym z moich ulubionych autorów a jednak ta powieść nie przekonała mnie do siebie. Czytałam ją już jakiś czas temu ale co utkwiło mi w pamięci to kolosalnie długie dialogi, w których na n-tej stronie nie było już wiadomo kto jest kim i co ów ktoś powiedział.

Napewno nie jest to powieść dla osób rozpoczynających swoją przygodę z Dumas'em, gdyż jestem pewna, że ciągu dalszego nie będzie. Osoby bardziej zaznajomione z tym autorem będą wiedziały, że stać go na znacznie więcej.

Alexandre Dumas ojciec jest jednym z moich ulubionych autorów a jednak ta powieść nie przekonała mnie do siebie. Czytałam ją już jakiś czas temu ale co utkwiło mi w pamięci to kolosalnie długie dialogi, w których na n-tej stronie nie było już wiadomo kto jest kim i co ów ktoś powiedział.

Napewno nie jest to powieść dla osób rozpoczynających swoją przygodę z Dumas'em, gdyż...