CZARNY DOM – STEPHENA KINGA ma ponad 500 stron. Taka ilość mnie nie przeraża, wręcz cieszy, bo nasuwa się myśl: „kurde, super, dużo czytania kolejnego małego arcydzieła”. Lubię długie książki, z ciekawą fabułą. Jednak tutaj się rozczarowałam… ale po kolei.

OKŁADKA – pasuje jak najbardziej do całej scenerii książki. Mroczna, z czarnym domem i krukiem na czele. Lubię okładki nawiązujące do całości, a nie takie wyciągnięte z przysłowiowej dupy.

SAMA FABUŁA – wydaję się być ciekawa. Lekko kryminalna, porwania, zabójstwa dzieci, niebezpieczni ludzie. To ma nas kręcić. Moje rozczarowanie przyszło szybciej niż myślałam. Pierwsze sto pięćdziesiąt stron, to była taka nuda, że aż przykro. Aż dziwnie się czuję pisząc, że cokolwiek mnie znudziło, ale tak niestety było. Zbędne opisy. Dużo opisów. Ogrom opisów. Szczerze się przyznam, że wolę dialogi i akcję. Jednak ja nigdy się nie poddaję. Czytam i czytam, przedzieram się przez te sto parę stron i W KOŃCU COŚ SIĘ DZIEJĘ! Na szczęście! Coś się dzieje.. Coś się poczyna.. Po czym znowu musimy się poprzedzierać przez opisy.
Już nawet te, potworaski które tam były, jakoś niespecjalnie mi pasowały do całej scenerii książki. Moje oczy nie mogły tego zobaczyć i uznać, że to pasuje. PIERWSZY RAZ!
Zawsze cieszyły mnie świetne obrazy przeczytanej książki, a tutaj nagle nic…

Szczerze powiedziawszy miałam nadzieję, że zacznie dziać się coś bardziej zawrotnego, a nawet koniec był lekko przewidywalny. Zaskoczyła mnie w zasadzie tylko śmierć niewidomego przyjaciela Jacka i to, że ten porywacz i morderca, to dziaduszek.

Mogę śmiało powiedzieć, że CZARNY DOM, to jedna z najnudniejszych książek Stephena Kinga. Każdą inną czytałam z ogromnym zaciekawieniem, przewracałam strona po stronie, mogłam nawet nie spać całą noc, by dobiec do końca książki. A Czarny Dom był trochę męczący. Przynajmniej dla mnie. Przeczytać tylko po to, by skończyć, dowiedzieć się jak skończy się książka. Bez większych emocji. Mimo wszystko jednak zachęcam do przeczytania jej i wyrobienia swojej opinii! :)

CZARNY DOM – STEPHENA KINGA ma ponad 500 stron. Taka ilość mnie nie przeraża, wręcz cieszy, bo nasuwa się myśl: „kurde, super, dużo czytania kolejnego małego arcydzieła”. Lubię długie książki, z ciekawą fabułą. Jednak tutaj się rozczarowałam… ale po kolei.

OKŁADKA – pasuje jak najbardziej do całej scenerii książki. Mroczna, z czarnym domem i krukiem na czele. Lubię okładki...