Okropności, Stare Próchno i Wtórna Młodość to te części Autobiografii, które z szacunku do czytelnika nie powinny się nigdy ukazać, ale jak rozumiem, żądza pieniądza rulez i nie dało rady nijak inaczej... Te części są po prostu słabe. Słabe, nudne, przydługie, powtarzające się z poprzednich części wstawki.
Wszyscy wiedzą, w jakich czasach Chmielewska pisała, wszyscy jej wielką "miłość do Milicji Obywatelskiej" traktują ze specjalnym przymrużeniem oka. Ale jej tłumaczenia, inteligentnej wydawałoby się kobiety, jak to dała się omamić genialnemu kłamcy i "nie wiedziała" jak to naprawdę było z Katyniem i innymi faktami z historii Polski sprawiało, że cierpiałam fizyczne wręcz katusze! Po cóż to było ciągnąć na siłę, męczyć czytelników żenującą postawą głupawej blondzi?!?! Zupełnie niepotrzebne usprawiedliwianie sie, kochalibyśmy Panią i bez tego, Pani Joanno! Mam nadzieję, że tam gdzie Pani jest, wybaczy mi, że czytając fragment, jak jechała Pani na pogrzeb Alicji, miałam ochotę wyrwać sobie rękę i zatłuc nią Panią na amen. Olbrzymi żal i smutek, że ulubiona autorka obudziła we mnie taka irytację.

Okropności, Stare Próchno i Wtórna Młodość to te części Autobiografii, które z szacunku do czytelnika nie powinny się nigdy ukazać, ale jak rozumiem, żądza pieniądza rulez i nie dało rady nijak inaczej... Te części są po prostu słabe. Słabe, nudne, przydługie, powtarzające się z poprzednich części wstawki.
Wszyscy wiedzą, w jakich czasach Chmielewska pisała, wszyscy jej...