Po lekturze "W dwadzieścia lat później" uważny czytelnik na pewno będzie się zastanawiać nad celem, w jakim autor, opisując śmierć króla na szafocie z rąk mściciela Mordaut, wprowadził do powieści wzmiankę o ukrytej fortunie pod zamkiem w Newcastle. Rozważania te zostaną zakończone dopiero po zapoznaniu się z treścią pierwszych rozdziałów "Wicehrabia de Bragelonne", a wspomniany majątek doprowadzi do restauracji dynastii Stewartów na tronie angielskim. Jest to jeden z licznych wątków tego obszernego, trzytomowego dzieła, będącego ostatnią częścią trylogii opisującej bohaterskie i pełne przygód losy czterech, a właściwie pięciu, przyjaciół. Najmłodszym i piątym z nich jest tytułowy wicehrabia, Raul de Bragelonne, syn Atosa, obdarzony przez pozostałych (byłych i czynnych) muszkieterów prawdziwie ojcowskimi uczuciami (prawdy o swoich biologicznych rodzicach nigdy nie pozna). Powieść jest osadzona w epoce Ludwika XIV i, jak to miało już miejsce w poprzednich powieściach Dumasa, wiernie opisuje stosunki panujące na dworze, intrygi, romanse, zapoznając czytelnika równocześnie z faktami i postaciami z dziejów Francji.
W historycznych realiach związanymi ze śmiercią kardynała Mazarinniego, politycznymi ślubami Ludwika XIV z infantką hiszpańską, i jego brata Filipa z księżną Heleną, próbami wyniesienia na tron brata-bliźniaka Ludwika Zelaznej Maski, tarciami między ministrami Fouquet i Colbertem, Dumas osadza historię miłości króla Ludwika XIV do panny dworu Ludwiki de la Vaillere (też postać autentyczna), którą poznajemy jako przyjaciółkę z dzieciństwa i narzeczoną Raula, zawsze oczekującą go z utęsknieniem w posiadłościach w Baume i kochającej go czystą, dziewiczą miłością, nie znającej namiętności. Ludwika, wraz ze swoją przyjaciółką Montalais zostają pannami dworu księżnej Henryki (szwagierki króla) , która to przez pewien czas była obiektem zalotów i zauroczenia Ludwika XIV i w celu odwrócenia uwagi dworzan obmyśliła plan, według którego król powinien stworzyć pozory, świadczące o tym, że przedmiotem jego zainteresowania jest ktoś inny. wybór padł na Ludwikę, lecz księżna nie przewidziała tego , że jej panna dworu marzy o królu jako o mężczyźnie (czego król sam się dowiedział podczas podsłuchanej przez przypadek rozmowy panien) a samo uczucie początkowo udawane przez Ludwika XIV przekształci się w prawdziwe pragnienie miłości.
Ludwika jest postacią tragiczną - musi wybierać pomiędzy uczuciami Raula,do którego żywi uczucia bardziej siostrzane niż pełne emocji, będąc świadomą że jej zdrada byłaby dla niego śmiertelnym ciosem, a pełnym pasji i namiętności uczuciem do króla. Jest to też wybór pomiędzy życiem spokojnym i statecznym u boku wiernego mężczyzny, a życiem pełnym wspólnych rozkoszy teraz, jednak w dalszej perspektywie skazanym na samotność,gdyż nie trudno przewidzieć, że wraz z końcem młodości aktualnej faworyty, król zapewne odnajdzie inny obiekt westchnień ( autor wielokrotnie podkreśla, że w tamtych czasach uważano, że kobiece uroda i wdzięki przemijają wraz z upływem trzech dekad życia) i tak też się stało.
Nie jest to romans schematyczny, jego zakończenie jest nieszczęśliwe, Raul pragnąc zapomnieć o kobiecie która zraniła jego uczucia, wyrusza na wojnę do Afryki, gdzie ginie na polu walki. Nie miał okazji się dowiedzieć, że w chwili swojego zgonu był już spadkobiercą całego majątku Portosa, który zginął podczas obrony twierdzy Belle Ille ( król chciał pojmać Portosa i Aramisa za ich udział w zamachu stanu mającego na celu osadzenie na tronie jego brata bliźniaka). Zycie bez syna straciło sens dla Atosa, który otrzymawszy wiadomość o zgonie Raula, umiera. Ostatnia scena powieści przedstawia kierującego działaniami wojskowymi w wojnie Francji z Holandią D'Artagnana, który w chwili otrzymania buławy marszałkowskiej pada rażony kulą armatnią i tym razem Gaskończyk z tej opresji nie wychodzi...

W poprzednich powieściach z tego cyklu Dumas przyzwyczaił czytelników do wielowątkowości,dużej liczby i różnorodności bohaterów, zagmatwanych intryg, ale też do tego że Atos, Portos, Aramis i D'Artagnan z każdej problematycznej sytuacji wychodzili (prędzej czy później) obronną ręką. Na kartach ostatniej części trylogii dostrzegamy, że nic nie trwa wiecznie, nasi bohaterowie to już posiwiali,ale wciąż krzepcy, panowie, którzy się liczą z aspektem przemijania i tracenia sił witalnych. Niektórzy, tak jak Atos, popadają w dekadencki nastrój spowodowany niepowodzeniami syna i odchodzą z ulgą związaną z uwolnieniem się od trosk żywota, inni, jak D'Artagnan i Portos są niezmienni w swych postawach, zamiłowaniach i stylu bycia, żegnają się z życiem na polu walki, tak ja to sobie zapewne wyobrażali myśląc o śmierci. Ten, który przeżył swoich przyjaciół, czyli Aramis, kontynuuje karierę w polityce, wykorzystując swoje zdolności analityczne i dyplomatyczne, które mógł wielokrotnie wystawiać na próbę w myślowych pojedynkach ze swoim gaskońskim przyjacielem. Każdy z bohaterów powieści mógł się czuć spełniony jako żołnierz, muszkieter, czy wierny sługa króla i ojczyzny, jednak żaden z nich nie zaznał w życiu szczęśliwej miłości.
Dla czytelników lubiących książki historyczne o wartkiej akcji i pełne przygód, dla poszukiwaczy historii miłości o niebanalnym i niekoniecznie szczęśliwym zakończeniu jest to powieść zdecydowanie do polecenia.

Po lekturze "W dwadzieścia lat później" uważny czytelnik na pewno będzie się zastanawiać nad celem, w jakim autor, opisując śmierć króla na szafocie z rąk mściciela Mordaut, wprowadził do powieści wzmiankę o ukrytej fortunie pod zamkiem w Newcastle. Rozważania te zostaną zakończone dopiero po zapoznaniu się z treścią pierwszych rozdziałów "Wicehrabia de Bragelonne", a...