Historia ma swoje tempo, akcję i ciekawych bohaterów. Ciekawych, bo nikt nie pełni jednoznacznie głównej roli. Kestrel, Bowman, Mumpo... a później cała rodzina Hathów jest tu ważna. Ale po kolei. Książka choć oczywiście może nie każdemu przypadnie do gustu ma kilka ciekawych aspektów.
zawiązanie fabuły: nie jest dla mnie zupełnie jasne. Ilość metafor i nawiązań, które stosuje Nicholson jest spora i nie do końca orientuję się w tej materii. Oczywista będzie dążność do szczęśliwszego życia wobec antyutopii miasta, w którym żyją Manthanie. Miasto dzieli się na kasty mieszkające bądź biednie bądź bogato a wszystko zależy od testów. Chyba mało kto z nas lubi testy. W wielu wersjach światów sf tworzono wizje społeczeństwa segregowanego. Chciałoby się uporządkować wszystko i wszystkich, żeby było jednocześnie sprawiedliwie i praktycznie. Już w "Numerze" Wolskiego ludzie otrzymywali warunki mieszkalne, ba! nawet rodzinę w zależności od stopnia zbadanej inteligencji. Tam jednak wszystkim kierował komputer. W "Pieśniarzu..." testy tworzą ludzie. Jest to niedoskonałe i krzywdzące. Różnica między najbogatszymi, a najbiedniejszymi jest wielka. Rodzina Hathów jest wyjątkowa. Przede wszystkim nie zależy im na dobrych wynikach. Kochają się i są dla siebie wszystkim.
bohaterowie: można założyć, ze przynajmniej w pierwszym tomie bohaterami są bliźnięta Kestrel i Bowman, a towarzyszy im klasowy głupek Mumpo, który ma od odegrania ważną rolę w trylogii. Bliźnięta są w pierwszym tomie jeszcze dziećmi i mają małą siostrzyczkę Pinto. Bliźnięta mają między sobą wielką więź, słyszą nawet nawzajem swoje myśli i uczucia. Ich rodzice także są nietypowi dla społeczeństwa. Hanno jest głową rodziny, spokojnym, odważnym mężczyzną, który zrobi wszystko dla swych bliskich. Ira Hath o niezłomnej duszy ma wśród przodków proroka. Ona sama odegra już w dalszych tomach rolę Mojżesza.
akcja I cz. jest nieco baśniowa. Świat Nicholsona zawiera dziwne plemiona i niezwykłe społeczności, które spotykają na drodze Hathowie. Pierwsza część "Pieśniarz Wiatru" jest chyba najlżejsza. Niesie przesłanie wiary w nadzieję, przyjaźni, wiary w dobro... Zakończenie jest przewidywalne i jeśli komuś to wystarczy może pozostać przy tym tomie.

"Niewolni" i "Pieśń ognia" są ze sobą bardziej powiązane. Wszystkie dzieci Hathów trochę dojrzały. Do głosu dochodzi już Pinto jako młoda, zakochana dziewczyna, ale równie dzielna i zawzięta jak rodzeństwo. Manthanie zostają porwani i muszą zmierzyć się z przeciwnościami losu. Z obcym, choć kuszącym krajem, gdzie mają wszystko prócz wolności. Z potężnym Panem, który przypomina faraona. Z własnymi słabościami, które wychodzą na jaw... Hathowie prowadzą innych Manthan do ziemi obiecanej. Jest to ciężka podróż i przyznam, że gęsto płakałam na tych częściach, choć byłam także bardzo wciągnięta całą historią.

Cóż, podsumowując. Nie jestem w stanie w pełni określić na ile ścisłe są powiązania i metafory nawiązujące do Biblii i czy autor czerpał z czegoś jeszcze. Na pewno jest w tej trylogii wiele inwencji i pomysłowości własnej Nicholsona. Świat bywa odrobię surrealistyczny. Nie brakuje wątków fantastycznych. Tak samo jak w "Pieśniarzu..." olejne części zaznajamiają czytelnika z nowymi społecznościami i kilkoma frapującymi postaciami. Już nie ma jednoznacznego podziału "dobro/zło" bardzo na plus :). ale pozostaje formuła baśniowości.

Nawiasem mówiąc znakomicie czytało mi się z dobrym soundtrakiem w słuchawkach. Nie sądzę aby trylogia była jakimś niesamowitym hitem, ale fanom fantastyki z przyjemnością mogę polecić tę pozycję na jesienne wieczory :).

Historia ma swoje tempo, akcję i ciekawych bohaterów. Ciekawych, bo nikt nie pełni jednoznacznie głównej roli. Kestrel, Bowman, Mumpo... a później cała rodzina Hathów jest tu ważna. Ale po kolei. Książka choć oczywiście może nie każdemu przypadnie do gustu ma kilka ciekawych aspektów.
zawiązanie fabuły: nie jest dla mnie zupełnie jasne. Ilość metafor i nawiązań, które...