Ciężko było mi ją skończyć. Właściwie nie wiem dlaczego. Nie jest przecież nudna - w końcu przez większość stron przeleciałam jak burza. Problem pojawił się w połowie trzeciego opowiadania. Straciłam chęć, choć przecież polscy rycerze bardzo mi się podobali. Jednak jeśli już udało mi się zmusić do czytania, to historie naprawdę wciągały. Chyba po prostu nie trafiłam w swój aktualny humor.
Obiektywnie patrząc, to przed moim kryzysem miałam wrażenie, że jest lepiej niż w poprzedniej części pod względem historii. Trochę razi powtarzanie motywu Katarów i garbusa-zdrajcy, ale generalnie te opowiadania bardziej mi się podobały. Tylko Villon nie jest już aż takim łajdakiem, gdyż w tym tomie nie występowały u mnie te naprzemienne uczucia nieśmiałej sympatii, a zaraz potem obrzydzenia do niego, które towarzyszyły mi przy czytaniu pierwszej części. Franciszek stracił na tym jako postać, bo to sprawiało, że był bohaterem oryginalnym. Mimo wszystko książka wychodzi na plus i gdyby nie to moje marudzenie, to pewnie dałabym o jedną gwiazdkę więcej. Jeśli nie odstraszy Cię cena, to polecam jako lekturę "pomiędzy".

Ciężko było mi ją skończyć. Właściwie nie wiem dlaczego. Nie jest przecież nudna - w końcu przez większość stron przeleciałam jak burza. Problem pojawił się w połowie trzeciego opowiadania. Straciłam chęć, choć przecież polscy rycerze bardzo mi się podobali. Jednak jeśli już udało mi się zmusić do czytania, to historie naprawdę wciągały. Chyba po prostu nie trafiłam w swój...