Marcel Reich-Ranicki. Polskie lata

Przeciętna. To najlepsze określenia dla tej biografii. Pod każdym względem przeciętna. Choć zapowiadała się naprawdę dobrze... Przez pierwsze 70 stron czytało się z przyjemnością, a potem było już coraz gorzej... Tak źle, że ostatnie 60 stron było drogą przez mękę. Ostatnie trzy strony podarowałam sobie, zresztą tak samo jak większość przepisów.
Obawialam się, że zalewanie mojego małego móżdżku dodatkową dawką (zbędnych!) informacji pochodzących z przypisów doprowadzi do przeciążenia... Miejscami miałam wrażenie, że autor chce się jedynie pochwalić przed czytelnikiem swoją wiedzą dotyczącą Reicha-Ranickiego. Koniecznie musiał przekazać wszystko co wie, nawet jeśli nie były to informacje godne uwagi. Brakowało tylko numeru obuwia...

Dużym plusem książki jest zawarcie mnóstwa zdjęć akt, notatek służbowych, rodzinnych fotografii lub listów. Dzięki temu wszytskie opisane wydarzenia stają się bardziej ludzkie i łatwiejsze do pojęcia... Z pewnością pobyt w gettcie i ukrywanie się pod podłogą nie należą do najmilszych wspomnień bohatera biografii, ale coś ciężko uwierzyć osobom urodzonych kilkadzisiąt lat po wojnie jak straszne były to przeżycia. A wystarczyło pamiątkowe zdjęcie polskiej rodziny, która ukrywała Reicha-Ranickiego z narzeczoną, aby nadać całej opowieści bardziej ludzki, prywatniejszy i łatwiejszy do pojęcia chrakter.

Książka przybliża nam z dużą dokładnością postać nie znaną tak dobrze, jak inny ocaleni z Holocaustu. Jednak warto przeczytać tą biografię, ponieważ idealnie widać, że wojna to tylko mały fragment życia. "Po wojnie" dla tych ludzi też istnieje. A o tym często zapominamy i skupiamy się na ich działalności do '45 roku.

Polecam miłośnikom biografii historycznych, którym nie są obce zawiłości polityczne panujące w Europie po wojnie. Osoby, które nie nawykły do tego typu literatury mogą czuć się trochę zmaltretowane i wyzute taką dawką wiadomości.