„Balzac” jest biografią człowieka, której autor stawia przede wszystkim na psychologię. Bo jak inaczej wytłumaczyć czytelnikowi takie sprzeczności jak powodzenie finansowe i sławę z sylwetką „wiecznego bankruta”? Jak pojąć postać z nieomylną intuicją budującą swoich bohaterów ku uciesze i uznaniu czytelników, która ilekroć projektuje interesy, zajmuje się wcieleniem iluzji w życie, ponosi klęskę. Dzięki solidnym podwalinom dzieła, czytelnik zyskuje znacznie więcej niż mógłby początkowo oczekiwać. Barwny, lekki i zwięzły styl, nieintencjonalne chyba(?) akcenty humorystyczne – wszystko to równomiernie rozrzucone, niby od niechcenia, przekonuje czytelnika od pierwszych stron.
Los zamyka przez pisarzem możliwość korzystnego ożenku i karierę polityczną,. Odcina również od pomyślności jego projekty spekulacji gruntami, drukarni, zecerni, hodowli ananasów wreszcie kopalni srebra. Daje mu krótkotrwałe epizody dziennikarskie - podczas jednego z nich odkrywa dla świata nieśmiałego Stendhala. Pisarz pożąda zbytku, goni za tytułami, których nie dostępuje. Zupełnie przeciwnie jak jego bohaterowie. Trudności, które piętrzą się w jego życiu – te zdawałoby się niekończące najścia wierzycieli i komorników – nie mącą mu skupienia, które zdaje się wypływać z głębszych pokładów, niewrażliwych zupełnie na łomot tych samych spraw. I ten uznany, sławny, zarobkujący po nocach twórca, nie osiada nigdy na laurach. Ciągle podbija stawkę, daje tytuł „Boska komedia” dla swoich dzieł.
Balzak - jeśli można tak powiedzieć - jest nietypowy: daje swym bohaterom rozwagę, miarę życia, której on pisarz, w przeprowadzeniu wielu projektów zdaje się być pozbawiony. Ale jest na to hipoteza: tak wysmakowane figury tworzy jedynie potężna, niczym nierównoważona siła – wyobraźnia. Możemy jedynie zapytać, dlaczego nie myli się ona, tworząc postaci pozbawione wyrazu, nieprzekonujące. Pewnie dlatego, że pisarz był niezrównanym obserwatorem, nie potrzebującym wiele doprawiać swego już wyśmienitego dania. Choć wiele z nich przeżyło kilkunastokrotne korekty, zasadnicze składniki zostawały nieporuszone. Życzliwy mu przecież współpracownik Teofil Gautier, odkrywa przed nami jedną z jego „tajemnic”, warsztatowych gdy pisze: „Właściwie nie posiadał zdolności literackich. Przepaść ziała u niego między myślą a formą.” Dla pisarza jednak nie było to wielką przeszkodą. Jego siła nie wypływała z samoobserwacji, wahanie – przynajmniej twórcze – było mu obce. Wytapiał on swoich bohaterów tylko z najcenniejszych dla siebie kruszców.
Ale jest rzecz, jest marzenie, które w świecie realnym Balzac zdobywa – bogaty ożenek z Eweliną Hańską. Autor biografii rzuca się na ten związek, wydobywając z niego wyraziste kontury prawdziwych intencji obu stron.

„Balzac” jest biografią człowieka, której autor stawia przede wszystkim na psychologię. Bo jak inaczej wytłumaczyć czytelnikowi takie sprzeczności jak powodzenie finansowe i sławę z sylwetką „wiecznego bankruta”? Jak pojąć postać z nieomylną intuicją budującą swoich bohaterów ku uciesze i uznaniu czytelników, która ilekroć...