Lektura trudna z wielu powodów. Nie potrafiłam zrozumieć bohaterów. Żadna z kobiet nie wzbudziła we mnie pozytywnych uczuć, zapałałam sympatią jedynie do Geralda, za to Gudrun doprowadzała mnie do szału. W pierwszej połowie (która była znacznie lepsza) wydawało mi się, że jednak uda mi się polubić więcej postaci, ale w drugiej, gorszej i nudniejszej połowie doszłam do wniosku, że to niemożliwe. Ciężko czytać o kimś, do kogo czuje się niechęć.

Tempo wydarzeń jest powolne, autor kładzie nacisk głównie na uczucia i przemyślenia bohaterów, które są drobiazgowo i obrazowo napisane. Język jest co prawda piękny i go doceniam, ale nadmiar opisów oraz rozważań (często dla mnie abstrakcyjnych) sprawiły, że wielokrotnie czułam się przytłoczona. Bywały fragmenty, od których nie mogłam się oderwać i były one piękne oraz pięknie opisane, jednak przez znaczną część książki czytanie szło mi ciężko i odczuwałam coś w rodzaju nudy.

Do tego wszystkiego wewnętrzne przemyślenia bohaterów jak i rozmowy często odbierałam po prostu jako absurdalne i zastanawiałam się, czy u kogoś w realnym życiu procesy myślowe i komunikacja przebiegają tak jak w tej książce. Postaciom zdarzało się zachowywać nieracjonalnie, idiotycznie, a ich przeskoki od jednych skrajnych uczuć do drugich dziwiły mnie, a nawet wprawiały w złość i osłupienie. Drobiazgi wyprowadzały ich z równowagi, a ich reakcje i poglądy w ogóle do mnie nie trafiały. Niektóre zdarzenie w mojej opinii nic nie wniosły do fabuły, życia bohaterów, nie spowodowały w nich żadnej zmiany. Po co więc były? Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie.

Podsumowując. Dla mnie była to lektura wymagająca dużego skupienia. Często podczas jej czytania czułam się zagubiona (bo nie rozumiałam bohaterów). Mnóstwo jest tu przemyśleń, refleksji, życiowych rozważań i wewnętrznej walki, sporo filozofowania i oczywiście uczuć. Cały wachlarz uczuć, opisanych drobiazgowo. Do mnie to niestety nie trafiło, ale doceniam piękno języka oraz to, jak obrazowo i dokładnie autor zdołał opisać psychikę postaci.

Na zakończenie warto dodać, że w moim wydaniu z 1991 roku brak jest przypisów, które tłumaczyłyby zwroty z języków obcych, pojawiające się w tekście, co dodatkowo psuło mi odbiór.

Lektura trudna z wielu powodów. Nie potrafiłam zrozumieć bohaterów. Żadna z kobiet nie wzbudziła we mnie pozytywnych uczuć, zapałałam sympatią jedynie do Geralda, za to Gudrun doprowadzała mnie do szału. W pierwszej połowie (która była znacznie lepsza) wydawało mi się, że jednak uda mi się polubić więcej postaci, ale w drugiej, gorszej i nudniejszej połowie doszłam do...