" Co gryzie Gilberta Grape'a" to świetny przykład na to, że z pozoru proste historie mogą nas wiele nauczyć, oczywiście pod warunkiem, że autor potrafi wykorzystać własny potencjał twórczy.

Gilbert opowiada o Życiu, a w życiu tym jak w grze- każda postać jest diametralnie różna, a my mamy szansę patrzeć z różnych punktów widzenia, bo bohaterowie są doskonale skonstruowani.

Gdyby nie dystans Gilberta do rzeczywistości, moglibyśmy uznać sytuację w jakiej się znalazł za beznadziejną i mu współczuć, a to chyba ostatnia rzecz, której by pragnął.
Gdyby nie poczucie humoru, nie polubilibyśmy go tak bardzo, za to że właśnie taki jest.
Gdyby nie jego pierwszoosobowa relacja, nie poznalibyśmy jego motywów i własnego zdania.

Gilbert ma odwagę nie wstydzić się Arniego, ma dojrzałość rozmawiać z nim, tak by czegoś się uczył (choć Arni większość rzeczy już po chwili nie pamięta) i zabierać go wszędzie tam, gdzie sprawia mu to radość.

Kilkudniowa akcja powieści kryje w sobie więcej niż rozwlekłe tomiszcza innych książek, gdzie absurd jest na porządku dziennym.

Konfrontacja marzeń z rzeczywistością nie przechyla szali w żadną stronę; wkroczenie w życie bohaterów nie zmienia ich w cudowny sposób i to jest właśnie to, co jest dla mnie cenne w tej powieści, bo nadaje jej ton realności.

Trzeba mieć talent, żeby nie zakłamując rzeczywistości potrafić mówić o niej w sposób zabawny.

Suma sumarum, książka jest świetna.

" Co gryzie Gilberta Grape'a" to świetny przykład na to, że z pozoru proste historie mogą nas wiele nauczyć, oczywiście pod warunkiem, że autor potrafi wykorzystać własny potencjał twórczy.

Gilbert opowiada o Życiu, a w życiu tym jak w grze- każda postać jest diametralnie różna, a my mamy szansę patrzeć z różnych punktów widzenia, bo bohaterowie są doskonale...