„Cała historia przypomina kłębek splątanej włóczki. (…) Trzeba wziąć ten kłębek i wyciągnąć potrzebny kolor, kolor mordercy”.
Posługując się tą metaforą, trzeba przyznać, że Agatha Christie na splątywaniu kłębków z literackiej włóczki słowa zna się jak mało kto! W niewielkiej objętościowo powieści potrafi pomieścić nieprzebraną ilość tajemniczych wątków. Mamy tu m. in. sfeminizowane środowisko angielskiej szkoły dla panien, zazdrość i oddanie pracy, tajemniczego ogrodnika, orientalny Ramat i jego szejka, przedstawicieli angielskiego wywiadu, zaginione kamienie szlachetne, porwanie, ukrywaną ciążę, podwójne tożsamości i przede wszystkim… zagadkowe morderstwa.

Ponownie akcja zostaje umieszczona w hermetycznym, odseparowanym miejscu – w prestiżowej i elitarnej szkole w Meadowbank. W środku nocy w nowo otwartym pawilonie sportowym zostaje zamordowana świeżo zatrudniona gimnastyczka, Grace Springer. Niemalże żaden z bohaterów nie ma alibi; nikt z obecnych tej nocy na terenie placówki nie posiada motywu przestępstwa. Czas ucieka, panika w szkole wzrasta, a morderca nie śpi i nie ma zamiaru poprzestać na jednej zbrodni. Z czasem okazuje się, że nie wszystkie nauczycielki i uczennice są tymi, za kogo się podają…

Nie od dziś wiadomo, że dla Herculesa Poirot żaden kłębek nie jest zbyt zagmatwany, aby nie dało się go rozplątać. Detektyw pojawia się dopiero w kilku ostatnich rozdziałach - jak zawsze zadaje pozornie dziwne i niepowiązane ze śledztwem pytania, w efekcie których ponownie bezbłędnie wyciąga kolor przypisany mordercy. Ścieżki jego dedukcji chyba już zawsze pozostaną dla mnie czymś niepojętnym. Aczkolwiek postać prawdziwego mordercy była w gronie głównych podejrzanych, a to już dla mnie mały, osobisty sukces! W „Kocie wśród gołębi” Christie udowodniła, że nie tylko jest królową kreowania kryminalnych fabuł, ale także potrafi sprawnie wpleść swoją powieść w sieć znanych motywów i nawiązywań do innych dzieł literackich. Powiązanie historii bohaterów z motywami działań postaci z Szekspirowskiego „Makbeta” to interesująco zrealizowana idea, która skutecznie odwróciła moja uwagę od wszelkich niedociągnięć.

Moim zdaniem, powieść nie może konkurować z najlepszymi kryminałami Christie i raczej nie poleciłabym jej czytelnikowi, który dopiero chce rozpocząć przygodę z prozą tejże autorki. Jeśli natomiast szukasz lekkiego, szybkiego kryminału na jedno popołudnie, podczas którego twój mózg zostanie przyjemnie pobudzony (ale nie przegrzany i totalnie zdezorientowany), koniecznie sięgnij właśnie po tę powieść!

„Cała historia przypomina kłębek splątanej włóczki. (…) Trzeba wziąć ten kłębek i wyciągnąć potrzebny kolor, kolor mordercy”.
Posługując się tą metaforą, trzeba przyznać, że Agatha Christie na splątywaniu kłębków z literackiej włóczki słowa zna się jak mało kto! W niewielkiej objętościowo powieści potrafi pomieścić nieprzebraną ilość tajemniczych wątków. Mamy tu m. in....