Kolejny raz wracamy na Diunę, tym razem minęło tysiąc pięćset lat... i tak. Wszyscy bohaterowie oczywiście już nie żyją, a samo uniwersum znów rządzi się nowymi, innymi niż w poprzednich częściach prawami. Bene Gesserit i Bene Tleilax toczą swoje spory, które muszą zawiesić w obliczu nowego zagrożenia - okazuje się, że potomkowie ludności rozsianej w nieznanych częściach wszechświata, zaczynają powracać.
W to wszystko wplątane zostają losy nowego gholi Duncana Idaho, oraz Szieny - dziewczynki rozkazującej Czerwiom. Wszystko zamykające się w tajemniczym planie Matki Przełożonej Tarazy.

Jakie wrażenia towarzyszą lekturze kolejnej opowieści o Diunie? Takie same jak poprzednim częściom. Nic się tutaj nie zmienia. Wciąż musimy przedzierać się przez misternie zbudowane zaplecze ekonomiczne, religijne, społeczne i polityczne, tworzące niesamowicie spójne tło dla, zaskakująco płynnej, jak na całą tę złożoność narracji. Uwielbiam ten herbertowski kompromis między skomplikowaniem i klarownością wyłożenia każdej z opowiadanych historii. Heretycy jak najbardziej wpisują się w ten schemat.

Jeśli chodzi o samą treść, to zbyt wiele pisał nie będę. Podoba mi się ten element owianego tajemnicą, ostrożnego zetknięcia się z tym co obce - Dostojne Matrony od początku do końca są jedną wielką zagadką, a bohaterowie nie wiedzą za bardzo jak do nich podejść. Negocjować? Może walczyć? Jeśli tak to atakować, czy bronić się?

I właśnie - bohaterowie. Miles Teg - dowódca wojskowy Bene Gesserit, jest tutaj zdecydowanie najciekawszą postacią - mentat o szlachetnym, atrydzkim sercu, zaskakujący i nieprzewidywalny. Nowy ghola Duncana - tym razem przedstawiony sam proces jego dorastania i powolnego stawania się "sobą samym". No i Sziena - mała dziewczynka, tańcząca przed olbrzymimi Czerwiami... Doprawdy - każda z tych postaci niesie ze sobą świetne historie.

Jeśli miałbym się przyczepić do czegokolwiek i nazwać coś minusem, to byłaby to cała ta złożoność i ilość bohaterów. Co chwila zmienia się bohater - więc z rozdziału na rozdział wędrujemy między Tegiem, Szieną, Duncanem, Tleilaxanami, Matką Przełożoną Tar, Matką Wielebną Dar, Matką Wielebną... i tak dalej i tak dalej. Całość jest lekko rozbita przez te ciągłe zmiany miejsca. Jednocześnie opowiadanych jest tutaj kilka historii, które dopiero na koniec zbiegają się w całość.
I równie dobrze można uznać to za wielki plus - cała ta złożoność i narracja płynąca kilkoma nurtami jednocześnie. Świetna rzecz, jednak, mimo wszystko lekko mnie to rozproszyło.

Pozycja oczywiście fenomenalna, jak wszystkie pozostałe części Kronik Diuny. Olbrzymia, rozległa i złożona. Znów wnosi świeży powiew w serię - transfuzja nowych bohaterów i realiów świetnie ożywia całość. I jeśli popatrzymy na wszystkich sześć tomów, to właśnie takie momenty wpuszczenia świeżego powietrza stanowią jedną z najlepszych w nich rzeczy! Polecam.

Kolejny raz wracamy na Diunę, tym razem minęło tysiąc pięćset lat... i tak. Wszyscy bohaterowie oczywiście już nie żyją, a samo uniwersum znów rządzi się nowymi, innymi niż w poprzednich częściach prawami. Bene Gesserit i Bene Tleilax toczą swoje spory, które muszą zawiesić w obliczu nowego zagrożenia - okazuje się, że potomkowie ludności rozsianej w nieznanych częściach...